De zeiltrip van Darwin naar Christmas Islands

Op zaterdag 30 juli, nadat we op de markt in Darwin vers fruit en verse groeten hadden ingeslagen, zijn we terug gekeerd naar de boot, welke we binnen een anderhalf uur vertrek klaar hadden gemaakt en om 12 uur ‘s middags eindelijk naar zee vertrokken.

Beckie:

Het zeilen wordt ons een stuk gemakkelijker gemaakt door onze “automatische piloot”, welke de naam Beckie heeft gekregen. Zij bestaat uit een windvaan achterop de boot welke met touwtjes verbonden kan worden met het roer. Wanneer de juiste koers gevaren wordt aan de hand van het kompas en de windvaan gelijk gezet is aan de windrichting, kunnen deze twee aan elkaar gekoppeld worden d.m.v. een borgpen en doet Beckie de rest!

Ik had over dit systeem in eerste instantie zo mijn bedenkingen en vertrouwde dit systeem voor geen meter, want twee klote touwtjes konden toch nooit de controle over het gehele schip hebben…? Toch ben ik hier al binnen 24 uur op terug gekomen en zijn we sinds dien dikke vriendinnen. Ze maakt het ons mogelijk, om weg te kunnen lopen bij het roer vandaan om lekker op je luie reet te gaan zitten onder het genot van een boek, een borrel tijdens happy hour of lekker met mijn mp4-speler op, genietend van het zonnetje.

De wacht:

Ondanks het feit dat Beckie ons veel werk uit handen neemt, moeten we wel alert blijven, want als de windrichting veranderd of de stroming in zee heeft veranderingen aangenomen, zullen we toch moeten ingrijpen om niet bij Indonesië uit te komen of weer terug naar Australië te gaan.

We lopen het 4 uur op - 4 uur af, 3 uur op - 3 uur af systeem, waarbij ik begin van 19.00 uur tot 23.00 uur.

De eerste paar wachten verliepen vrij langzaam. Ik zat met mijn zwemvest aan de safety-line gekoppeld, al zitten achter het roer en gestructureerd elke 10 sec alle meters, het kompas en het navigatiesysteem te controleren. Erg vermoeiend (had nog geen vertrouwen in Beckie) en dit alles terwijl je ook nog eens geen hand voor ogen ziet. Zeker de eerste paar dagen was er geen maan aanwezig en dan is het echt pikkedonker en kun je niet eens de scheidingslijn tussen het water en de lucht of te wel de horizon zien. Gelukkig ben ik niet zeeziek, want wanneer dit wel het geval is, wordt men geadviseerd om naar de horizon te kijken…. Nou geloof me, je staart je wezenloos, maar zien doe je hem niet!

Sinds een paar dagen draag ik ’s nachts zo een led-lampje op mijn kop, waardoor lezen nu ook ’s nachts mogelijk is en de wachten nu een stuk sneller gaan.

De sterren:

De sterren hebben mij altijd al gefascineerd. De sterrenhemel hier op zee is echt fenomenaal en ik heb er nog nooit zo ontzettend veel sterren gezien! Zoveel lichtgevende puntjes, wat niet alleen super mooi is, maar ook nog enorm praktisch. Aan de hand van de sterren kan ik controleren of we nog de juiste koers aanhouden. Hierbij maak ik dus geen gebruik van de sterren die altijd een vaste plaats in de hemel hebben, maar neem ik een aantal felle sterren die ik koppel aan vast opgestelde objecten van de boot (uiteinde van de giek, ruimte tussen de twee staalkabels van het zonnedakje, puntje van de vlaggenstok ect). Wanneer de ster uit het zicht verdwijnt en ik Beckie geen aanstalten zie maken om BB (links) of SB (rechts) uit te sturen, weet ik dat de koers veranderd is en ik tot actie over moet gaan.

Overigens werkt het hier iets anders dan in Nederland. De maan komt hier al ’s middags tevoorschijn en verdwijnt halverwege de avond, de Orion komt pas heel langzaam na 12 uur ’s nachts op, de planeet Venus is hier een van het meest lichtgevend puntje en de sterrengroep zoals de grote beer en het steelpannetje zie ik niet of wel 4 keer…. Ik heb de wijze woorden van me vader keer op keer proberen voor me te halen met de tekst en uitleg, maar ik heb de hoop opgegeven en houd het wel bij enkel de Orion….

Tja en bij het onderwerp sterren, horen natuurlijk ook zij die vallen…. Geweldig natuurlijk om te zien, maar het wow effect bij het zien van een vallende ster is tijdens dit reisje al veranderd naar ‘he daar heb je er alweer 1” . Elke 5 minuten zie je er wel 1 tussenuit knijpen en heb ik na de eerste avond al geen wensen meer gedaan, je blijft aan de gang en zoveel wensen heb ik nou ook weer niet… (ben dus eigenlijk best een tevreden mens ;-))

De wind:

Vanaf het moment van het vertrek vanuit Darwin, is de eerste week niet verlopen zoals de planning was. Het oversteken van de Timor zee heeft veel langer geduurd, doordat er totaal geen wind was en mocht deze zich toch even laten zien, kwam deze steeds heel lichtjes opzetten vanuit een andere hoek.

We hebben naar mijn gevoel een week lang gedobberd en tussen de 70 en 90 mile per 24 uur afgelegd…. Bar weinig dus! Het welbekende “inslingeren” de eerste 2 dagen, waar menig man mij voor had gewaarschuwd (kreeg ook de tip veel crackers te eten en cola te drinken (alsof ik dat na 5 zeilende jaren op Curaçao en 4 varende marine jaren niet wist), kwam niet ter sprake en crackers heb ik wel gegeten, puur om het feit omdat ik daar al jaren verslaaft aan ben. Inslingeren daar doe ik dus niet aan (blauwe plekken helaas wel J).

Na deze “rustige” week zijn we eindelijk overgegaan op de Indische Oceaan en het voelt geweldig! Het kan mij niet hard en schuin genoeg gaan, heerlijk! Nu moeten we het tegenovergestelde doen ten opzichte van de eerste week namelijk het zeil reven! We gaan anders te hard (we zijn een cruiser en geen racer) en naast het feit dat de boot steeds snoepduiken in de golven wilt maken en ik steeds tijdens mijn weinige slaapuurtjes, los kom van het bed, heeft onze vriendin Beckie het door de snelheid erg moeilijk om de juiste koers aan te houden en wij liever haar aan het roer zien dan wij zelf, hebben we geen andere keuze dan de snelheid te minderen.

We krijgen elke dag de beroemde 3 gezusters met grote regelmaat op bezoek en wanneer je je binnen in het schip bevind en geen uitzicht hebt op de golven, sta je het ene moment nog een eitje te bakken waarop je nog geen sec later, 3 meter verderop op een bank zit. Je bent je dus continue aan het verzetten om maar niet naar de andere kant van de boot geslingerd te worden, wat best wat kracht en inspanning van het menselijk lichaam vergt en ik na deze reis ongetwijfeld een paar spierballen, buikspieren en een strak kontje heb gecreëerd J

Geen wind tot onze beschikking hebben, bracht ons in nog meer “problemen”, want geen wind = geen draaiende windgenerator = lege accu’s = uitzetten stroomgebruikers = geen koelkast = geen laptop = onplezierig….

Het voedsel:

Sinds gisteren zijn we door onze verse groenten heen. Tenminste, we hebben nu enkel nog 1 tomaatje, aantal uien, wat teentjes knoflook, 1 appel, 2 citroentjes en een uitgedroogde mandarijn, wat inhoudt dat we zijn overgestapt op blikvoer. Geen crackers meer, nog 4 kano koeken, chips hadden we al niet en blijft er nog wat rijst, pasta en bloem over. Gelukkig weet mijn zeilpartner van niets iets te maken en heb ik elke avond een heerlijke maaltijd. Ik heb niets te klagen dus! Hij heeft ook al 2 keer vers brood gebakken en ga ik een dezer dagen de uitdaging aan voor vers gebakken koekjes. Van de week hadden we nog 4 aardappelen waar hij een heerlijk gevulde salade van heeft gemaakt, bestaande uit: Aardappelen – kokosmelk – uitje – geroosterde pijnboompitten-mayo – zalm en gemengde groenten uit blik en een snufje peper, geen zout. Kind kan de was doen en lekker dat het was!

We hopen ook op iets meer geluk met het vissen. We vissen al vanaf ons vertrek vanuit Darwin en verheugen ons al bijna 2 weken lang iedere dag op een vers visfiletje of een lekker visburgertje, maar het wil maar niet lukken Grrr….We hebben nu wel al 2 keer beet gehad en bij het ratelen van de vislijn, deden wij al een vreugde dansje, waarbij het water ons al in de mond liep. Bij het binnenhalen van de vislijn, zagen wij bij de laatste 2 meter, dat het een tonijn bleek te zijn van bovengemiddeld formaat. Yes dachten we nog, maar helaas….. de tonijn wist zich door zijn gespartel, van de haak te ontdoen, lachte ons nog net niet uit en zwom naar ons idee vrolijk van de boot weg. Dat werd dus weer een blikkie opentrekken….. We hebben het zelfs met echt aas geprobeerd. Ik had op 1 wacht 2 vliegende vissen nog net niet tegen me kop aan gekregen en je moet je kunnen voorstellen dat je midden in de nacht terwijl het pikkedonker is, je een ongeluk schrikt wanneer je iets langs je neus voelt gaan, je een harde klap hoort, je vervolgens en gil probeert te onderdrukken vanwege een slapende zeilpartner, maar je ogen groot zijn geworden van angst. Niet durven te bewegen en enkel met mijn hoofd op onderzoek uit, want ik had dat mooie lampje op mijn kop. Al snel kwam ik tot de conclusie, dat het een vliegende vis was die vrijwel direct daarna begon met spartelen, in de hoop zijn leven te kunnen redden. Mooi niet dus, want dat was mijn hoop op een goede vangst. Weer mis!

Bezigheden:

Aan boord slaap je zo een 6 uur en de rest van de 18 uur die dan nog overblijven, besteed je aan:

• Het lezen van boeken à ben al aan mijn 7^de boek begonnen! Ik en lezen….. jaja je leest het goed! Oke wat moet je anders? Geen spanning dus ook geen laptop, mijn nintendo ds light is al een weekje leeg evenals mijn telefoon, waar wat kaartspelletjes op staan, dus er blijft niet veel anders over….
• Bereiden van eten à Het liefst doe je daar zo lang en zo vaak mogelijk over. Al zijn het maar twee crackers. Dit vult toch voor geen meter, waardoor je vervolgens een half uur later weer in het kleine keukentje staat voor een bord met crueslie en weer een half uur later sta ik mijn flesje te vullen met aanmaaklimonade, om vervolgens een uurtje later mezelf van een lekker kop oploskoffie te voorzien…..
• Douchen à Ik heb na een week op zee heerlijk op het dek even snel mijn haren kunnen wassen en wat doet dat een mens goed! Normaliter wacht je niet een week, maar daar de voorraad water aan boord beperkt is en we geen windgenerator hadden, hierdoor de spanning op de accu’s steeds meer naar beneden zagen lopen, de watermaker dus ook niet bijgezet kon worden (vraagt 27 Amp) en is het dus maximaal 1 keer in de week douchen. Ach vroeger deden ze niet anders….
• Wassen à In een half gevuld emmertje zoveel mogelijk was van me gewassen en toen een hele constructie bedacht om deze was vervolgens weer te kunnen laten drogen. Ik besloot dat ik dat niet buiten wilde laten doen aan de reling, want wilde niet het risico lopen dat deze met een eventueel harde wind of overslaande golf, mee de zee in werden genomen. Ik besloot een waslijn boven mijn bedje te creëren en het werkte prima!

• Het regelen van mijn trombosebeen à Daar mijn waardes de laatste week voor vertrek zover buiten mijn streefwaarden vielen, moest ik mij de dagen voor vertrek naar Australië en in Australië zelf, elke dag prikken. Eerst waren deze metingen in Nederland armoedig laag en tot mijn grote ergernis een paar dagen later in Australië weer veel te hoog! Elke dag aan mijn stollingsarts de metingen doorgegeven en hem de dag voor vertrek laten weten, dat ik zou vertrekken naar zee en pas weer +/- 12 dagen later internet verbinding had en over geen andere mogelijkheden beschikte om hem mijn waardes te kunnen doorgeven. Dit was volgens hem toch een probleem en wilde mij maar voor 2 dagen een dosering geven. Lastige situatie… Je wilt niet spelen met je leven maar ik moest en zou toch echt vertrekken! Enfin, ik ben nu al 2 weken zelf de dokter aan het uithangen, door mijn medicijn-doseringen zelf te bepalen en ik denk dat ik mijn roeping gemist heb. Ik heb het voor zover helemaal onder controle, houd alles keurig bij, prik de dag van binnenkomst nog even en dan mailen maar! Er is vast wel ergens een internet café!
• Ook heb ik mezelf op noodrantsoen gezet, door een sigarettendieet te houden, daar de trip iets langer zal duren dan de planning is en ik te gierig ben geweest met het inkopen van sigaretten (zoals ik al eerder vermeld heb, kost een pakje 16 dollar). Hierdoor begon ik hem halverwege de eerste week al behoorlijk te knijpen, raakte hierdoor lichtelijk gestrest en had ik mezelf 12 sigaretjes per dag gegeven die ik over de 18 uur die ik wakker ben per dag, moest verdelen. Best moeilijk want iets wat niet mag of kan, wil je juist doen en door de aanwezige wind is “ie” op voordat je er erg in hebt…Ik heb zelfs nog voorgesteld, tijdens een van onze happy hours, om een naderend schip te gaan enteren, maar na een schimmig lachje van Onno, wist ik zelf ook wel dat dit geen optie was. Hier dus in het vervolg niet meer op bezuinigen en wie weet krijg ik er ooit nog wel genoeg van.
• Voor de van Oorschotten op de Kagerdreef --> Het al oude flessenpostsysteem, is door mij weer in leven geroepen. Anders gezegd, ik heb een fles op de post gedaan, midden op de Indische oceaan. Naar verwachting zal deze over enkele jaren aanspoelen op het strand van Noordwijk, afhankelijk van de snelheid van tante pos. Ik verwacht zelf eerder aan te komen dan deze fles, but you never know :-)

Tot zover mijn reisverslag van de 2 weken op zee. Ik ben benieuwd naar de Christmas Islands en ik zal jullie hiervan uiteraard op de hoogte houden in mijn volgende blog.

Lati