CARNAVAL @ SALVADOR

Afgemeerd in de jachthaven van Salvador,verliet ik met Rebecca de boot en namen we een taxi naar het immigratiekantoor.

We verlieten het gebouw een 30 minuten later, met een visa voor 90 dagen in ons pasport en namen wederom een taxi, om op zoek te gaan naar een zo goedkoop mogelijk hotel of hostel.

De taxichauffeur gaf ons niet veel kans vanwege de carnavals drukte, maar toen we bij hotel Porto da Barra stopten, boekten we al direct succes en reserveerden we voor 4 nachten een kamer met airco, zonder uitzicht (gevangen tussen 4 muren dus), waarbij we op dag 3 van kamer moesten veranderen. Dit namen we maar al te graag voor lief, want nu waren we van een slaapplek voorzien tot aan de carnaval.

Daarbij konden we deze 4 dagen maar al te goed gebruiken, want naast het feit dat we beide ´lichtelijk´ gestrest waren van onze laatste zeiltrip, kreeg ik in Salvador helaas nog meer tegenslagen te verwerken.

Mijn 14 maanden nieuwe/oude laptop had het begeven, mijn camera was gejat, mijn bankkaart werkte niet in de ATM´s, mijn medicijnen waren niet aangekomen en mijn telefoon was plotseling om de een of andere vage reden geblokkeerd en vroeg me de pukcode in te voeren (die ik uiteraard niet bij me had).

Echt, ik had het helemaal gehad en vertelde Rebecca, dat ze hoogstwaarschijnlijk alleen verder moest reizen, want ik was er klaar mee!

Toch wilde ik niet opgeven en liet ik mezelf wel heel erg kennen, dat ik met wat tegenslagen, gelijk mijn spullen wilde pakken en daarmee mijn reis zou beindigen....

Mijn camera kreeg ik niet terug en mijn laptop was niet te repareren, maar door mijn harde schrijf in iemand anders zijn laptop te bouwen, kon ik alle foto´s, reisverslagen en belangrijke documenten kopieren naar mijn externe harde schrijf en kon ik me eigenlijk best wel gelukkig prijzen, dat het mijn moederboord was die kapot was en niet mijn C schrijf!

Ik kon digitaal over mijn pukcode beschrikken en na het invoeren hiervan, had ik ook dit probleem weer opgelost. Nu kon ik via mijn telefoon op het internet en bestelde ik nieuwe bankkaarten en medicijnen, welke mijn vader per fedex zou versturen. Ons volgende verblijfadres was helaas nog niet bekend, dus liet dit nog even op zich wachten, maar zolang regelde Rebecca en ik de geldzaken onderling. We kwamen erachter dat mijn bankpas wel werkte in hotels en sommige winkels en zodoende deed ik zoveel mogelijk pintransacties voor ons beide en gaf Rebecca haar deel in kontanten weer aan mij, zodat ook ik eindelijk pocket money had!

Er bleef dus maar 1 noodzakelijk probleem over; mijn medicijnen... Ik was al een paar dagen door mijn voorraad heen en zat al aan de asperines, om mijn bloed dun te houden.

Niemand spreekt hier engels en google translate werkt enkel met een internet verbinding. Zelfs met de chemische en scheikundige samenstelling van mijn medicijn, welke we op een internet gevonden hadden, kwamen we er niet uit bij de bezochte apotheken. Ik zat werkelijk met mijn handen in het haar, totdat we 2 heren uit New York in ons hotel leerden kennen. Een van hen sprak vloeiend Portugees en bood aan de volgende morgen het woord te voeren bij diverse apotheken.

Enfin, om een lang verhaal niet nog langer te maken.... Bij apotheek nr 16 vertelde ze me, dat het bewuste medicijn illegaal was hier in Zuid Amerika en kreeg ik te horen dat ik zonder dokters recept een welbekend, vervangend medicijn kon kopen; de Marcoumar.....

De bijsluiter was uiteraard in het Portugees, maar na een uurtje googlen, was me de werking, de bijwerkingen en de hoeveelheid in te nemen pillen me duidelijk en met genoeg teststrips op voorraad, kon ik mijn waarden regelmatig checken en was ik blij of eerder nog trots, dat ik het eindelijk voor elkaar had gekregen. Ik weet dat je niet zelf voor dokter moet gaan spelen, maar soms kun je gewoon niet anders....

Het laatste wat we moesten regelen voordat we zorgeloos aan de carnaval konden deelnemen, was een nieuw onderkomen vinden en zodoende ging op dag nr 4 al om 07:00 uur de wekker, trokken we onze sportschoenen aan en gingen we te voet de hort op.

Na een fikse wandeling van 4,5 uur, vonden we op de terug weg (niet ver van ons hotel) een hostel (Porto Salvador) en boekten we (zelfs met 70 Reais korting per persoon) en stapelbed in een 8 persoonskamer met airco. Daar de carnaval 6 dagen duurt en wij niet met ons kostbare bezit tijdens de carnaval door de straten willen sjouwen, boekten we voor de laatste nacht de beschikbare 14 persoonskamer, zonder airco.

Voor ons (maar voornamelijk voor mij), begon het zonnetje weer te schijnen en konden we niet wachten om aan werelds grootste carnaval te gaan deelnemen.

De carnaval was echt geweldig! Het was voor mij echt een explosie van geluk en in plaats van het zijn van een toeschouwer van de optocht, ben je hier in Salvador zelf de show. Helemaal als 2 blonde dames, dansend en wel, kilometers meelopen achter diverse vrachtwagens aan. Om even in het kort een beeld te schetsen van hoe het er hier in Salvador grofweg aan toe gaat;

Overdag liggen vele mensen op het strand hun roes uit te slapen, worden eettentjes ingericht met lokale gerechten en vlees voor op de bbq, worden de gigantische koelboxen gevuld met bier en frisdranken, slaan de mannen zoveel mogelijk kralenkettingen in, staan de dames in hun veel te kleine hotpants zichzelf uren lang op te tutten en maken de dames van de hairextention stands vele overuren.

Rond de klok van 18:00 uur worden de microphones en de geluidinstallaties op de te rijden vrachtwagens uitgebreid getest en zo rond de klok van 20:00 uur begint de ´Trio eletrico´, een grote vrachtwagen beladen met duizenden Watt aan geluidapparatuur en voorzien van een band en/of artiest op het dak van de wagen, heel langzaam te rijden. Rondom de vrachtwagens worden er door honderden bewakers een groot en zwaar touw gedragen, wat geregeld wordt door een onderneming of te wel ´Bloco´. Elke Bloco verkoopt een ander t-shirt, met de naam Ábada´, wat je toegangsbewijs is binnen het touwgebeid voor die avond.

Rebecca en ik besloten voor 1 avond een t-shirt te kopen en wel voor BOB SINCLAR!! Het kostte ons een vermogen, maar elke cent was de moeite waard!! Met ons zelf gepimpte (eigenlijk meer verknipte) t-shirt bevonden we ons op de 2^de carnavals avond binnen de touwen en danste we tot in de vroege ochtend uurtjes met Bob op zo een 10 meter achter ons.... Wat een ervaring en wat een heerlijke muziek.

De rest van de carnaval vermaakten we ons kostelijk buiten de touwen op straat en hoef je geen Spaans of Portugees te kunnen spreken, om plezier te hebben en om met elkaar te kunnen dansen....

De carnaval wordt zwaar bewaakt door de politie en militaire korpsen en zie je om de 50 of 100 meter stands met zittende politieagenten. Ook door de straten patrouilleren diverse zwaarbewapende korpen en alleen al met het angstaanjagende aanzicht, worden vele incidenten voorkomen.

Wij maakten hier veelal gebruik van, want we werden door de braziliaanse heren als een hemels wonder aanbeden, die allen een kralenketting om onze nek probeerde te werpen in ruil voor een kus (braziliaanse traditie). Wanneer we gek werden van de mannen die dachten dat wij wel beladen met kettingen wilde worden en toen wij onze lege plastic flesjes (gevuld met rode wijn en sodawater)niet meer effectief als afweermechanisme konden gebruiken, zochten we zo een patrouillerend politiekorps op en liepen we vervolgens achter hen aan. Tsja, iedereen deinste letterlijk voor hen achteruit en zo konden wij in rap tempo, lachend en dansend, ongestoord hopi´s meters afleggen, wat ons anders een eeuwigheid zou kosten.

Al met al heb ik enorm genoten, zowel in de hoofdstraat, waar de grote vrachtwagen rijden, als in de achterliggende straten.

We zijn door vele mensen gewezen op de gevaren tijdens de carnaval, maar met geld in mijn sportbh en op enkele avonden zelfs met een camera op zak, hebben we ons geen moment onveilig gevoeld. We eindigden veelal in de ´back streets´, waar we meer bewegingsruimte hadden, aten we elke avond lokale gerechten en vlees van de bbq, dansten we de samba op braziliaanse wijze en leerden ze ons de danspasjes van de braziliaanse carnaval hits.

Niet alleen op straat, maar ook in de hotels en hostels heb ik zoveel vriendelijke en gezellige mensen leren kennen en samen met Rebec vele bijzondere momenten mogen ervaren, dat ik niet alleen kan terug kijken op een geweldige carnaval te Salvador, maar ook op een mooie vriendschap met Rebecca.

(ps: normaliter plaats ik de foto´s in mijn blog, maar daar dit enorm veel tijd vergt, zijn de foto´s van de carnaval nu enkel in mijn fotoalbum te vinden).