SALVADOR AIRPORT

Op het vliegveld van Salvador kregen we het na 2 uur eindelijk voor elkaar, om een vliegticket naar Fortaleza te kopen. De vliegtuigmaatschappij Web-Jet accepteerde enkel cash geld en ik was helaas nog steeds niet in de positie om flappen te tappen en Rebecca had niet genoeg geld op haar bankrekening staan, om genoeg geld voor beide vliegtickets aan contanten te pinnen.

We zochten een internetcafe op, waar we 4 euro moesten neerleggen voor 13 minuten internet, zodat Rebecca extra geld kon overboeken.

Een 2 uur later hadden we dus eindelijk ons ticket in handen, maar waren we inmiddels 20 minuten te laat, om met de vlucht van die dag mee te kunnen. Onze vlucht ging dus pas over 24 uur de lucht in en konden we op dat moment 2 dingen doen;

1 --> Terug naar Itapua en een kamer voor de nacht boeken of 2 --> 24 uur lang op een vliegveld rondhangen.

We kozen voor het laatste, bespaarde daarmee een hoop geld en daarmee was de 2 uur durende vliegreis nu opeens 'even duur' als de 24 uur durende busrit (overal het positieve van inzien..).

Nu restte ons enkel nog de vraag, wat we in godsvredesnaam in deze 24 uur moesten gaan doen?!

We begonnen aan een uitgebreid rondje airport, welke in de cd winkel van start ging. Daar vroegen we naar onze carnavals helden; Michel Telo en Gusttavo Lima en beluisterden we hun cd. We maakten vervolgens stiekem met de camera van mijn telefoon foto's van de covers, om deze later te kunnen downloaden en lieten de verkoper hierna weten, dat het niet de cd was, die we zochten.

Onze volgende stop was de apotheek, waar we ons geheel gratis en voor niets konden wegen. Bij het zien van het aangegeven gewicht, besloten we onze lege flessen water maar wat vaker op te toppen in van die openbare-fontijn-drinksystemen.

Het internetcafe was te duur om als tijdrovend middel in te zetten en besloot ik 18 antzichtkaarten te kopen.

Na een aanbiedingsbroodje bij de Subway gegeten te hebben, kon het schrijven gaan beginnen. Uiteraard niet te snel natuurlijk, want ik wilde niet binnen een uur al klaar zijn. Het schrijven wisselde ik af met het beluisteren van een muziekje, het roken van een sigaretje, een toiletbezoekje (ook al was de nood niet hoog), het gratis optoppen van mijn waterfles, Rebecca vergezellen tijdens haar zoveelste softijs aankoop, met het wegen van onszelf na elke maaltijd die we aten en met het wegen van mijn koffer, die 1,5 kilo te zwaar bleek te zijn en ik 20 uur de tijd had om van geen handbagage, nu een tas van +/- 2 kilo samen te stellen.

Om 21:00 uur kregen we het voor elkaar om in een super duur restaurant, gratis van het internet gebruik te maken en bestelden we uiteindelijk na afloop een kopje koffie om onze dank te betuigen.

Al nippend van deze veel te dure koffie in een veel te klein kopje, hadden we uitzicht op het gehele vliegveld, was lucht mooi donker en oranje gekleurd en keken we uit naar het moment dat wij de lucht in zouden gaan.

Voordat we er erg in hadden, bleek het restaurant inmiddels haar deuren al gesloten te hebben. Toen we aanstalten wilden maken om op te stappen, daar we de manager niet van zijn resterende vrije avond wilden ophouden, kregen we van hem te horen dat we nog wel even mochten blijven zitten... Tja, we zaten op riante sofa's en alleen al het aanzicht van de plastic stoelen temidden van de fastfoodzaken, deed onze aarzeling laten verdwijnen als sneeuw voor de zon. We zaten wel prima hier! Toch viel op dat moment het mooie plaatje aan diggelen, want Rebecca wilde ons tijdelijk riante 'onderkomen' vastleggen en ipv de flitsinstellingen van haar camera te wijzigen, drukte ze op het verkeerde knopje en formateerde daarmee de gehele sd kaart van haar camera! F**K! Alle foto's van onze laatste zeiltrip, de carnaval en van onze dagen te Itapua allemaal weg, gewoon pleitos! Uiteraard geen back-up gemaakt door het ontbreken van een laptop...

Ik weet dat wanneer je iets formateerd, de bestanden nooit helemaal gedelete worden en doken we beide (weer gratis) achter de pc, om op het internet op zoek te gaan naar een programma, die de foto's weer kon terug halen.

We vonden een programma, maar toen we het niet gelijk voor elkaar kregen, besloten we het later (in Fortaleza) nog eens te proberen met eventueel hulp van iemand anders. Met een overhaaste beslissing of druk op de knop, zouden we de boel misschien wel definitief verwijderen of overschrijven en zou het hebben van wat meer geduld en het wegleggen van de camera ons misschien wel veel verder helpen.

De manager kwam aanlopen en in plaats van ons het restaurant uit te zetten, raakte ik met hem in gesprek. Het liep zelfs uit op een super gezellig engels/portugees gesprek en kregen Rebecca en ik een drankje van het huis aangeboden. Ik zeg geen nee tegen een goeduitziende Braziliaan :-), die duidelijk met me aan het fleurten was en al helemaal niet tegen een gratis, super duur glas rode wijn (met nog 13 uur voor de boeg).

En zo zaten Rebecca en ik met de manager en nog 2 van zijn inmiddels geariveerde vrienden, tot 3 uur 's nachts te borrelen in een sjiek, gesloten restaurant!

Ook danste ik met de manager diverse malen op braziliaanse wijze, op de muziek van onze favouriete carnaval artiesten, welke we via youtube afspeelde en vloog de tijd voorbij, voordat we er erg in hadden.

Om 03.00 uur verlieten we het restaurant en creerden we onder een eettafel op de grond, met onze braziliaanse vlaggen een bed, voor een paar uurtjes slaap.

We slaagden er beide in, om 2,5 uur te slapen en na wat rek en strek oefeningen, zaten we vervolgens converserend of stil, te genieten van onze net aangekochte bekers hete koffie.

Hierna doken we ieder om beurten het invaliden toilet in voor het opfrissen, omkleden en het poetsen van onze tanden.

Ik kocht vervolgens postzegels voor mijn antzichtkaarten, vulde een lege handbagagetas aan met 2 kilo, om niet veel later eindelijk onze koffer in te checken.

Nu we beide van onze koffers verlost waren, was het tijd voor een welverdiende lunch.

We zaten te midden van alle eettentjes met het dilemma, niet wetende waar we onze laatste lunch zouden gaan aankopen.

Dit duurde niet lang, want bij het horen van "Bom dia" en het zien van een schaduw op onze tafel, keken we op en zagen we de manager naast onze tafel staan. Hij had zoveel bewondering voor mijn zeiltrip en bood ons het lopende buffet in zijn restaurant aan, waarbij we enkel onze drankjes hoeften te betalen....

Ellow! Eten op kosten van het huis, met zoveel lekkers op tafel... Wie zou ziets in hemelsnaam afslaan??

Waar een praatje maken met iemand, wel niet op kan uitdraaien!! We hebben 24 uur op een vliegveld rondgehangen, bij de douane werd mijn tas werd leeggekieperd, dit ivm een schaar die ik al maanden kwijt bleek te zijn, we in teamverband een record neergezet hebben met het aantrekken van die irritante steunkousen van mij, wij hierbij maling hadden aan de honderd aanwezige toeschouwers en ik het zolang rondhangen op Salvador airport als geweldig leuk heb ervaren en deze 24 uur nooit zal vergeten!!