ITAPUA

Toen de carnaval in Salvador zijn einde had bereikt, kon ik datzelfde ook zeggen over het energieniveau in mijn lichaam. Zes dagen lang feest vieren, dansen en vele kilometers lopen op een dag, met een gemiddelde van 4 uur slaap per nacht, vergt nou eenmaal veel van het menselijke lichaam. We hadden dus duidelijk een 'korte vakantie' nodig, om weer een beetje in model te kunnen trekken.

Na wat google werk, vonden we het plaatsje Itapua, een klein, gezellig en niet al te druk stadje,  op zo een uurtje afstand van Barra met de bus. We vroegen Carlos (een engels sprekende Braziliaan van de receptie van ons hostel) om zijn mening over Itapua en hoewel mensen denken dat toeval niet bestaat, beaamde hij onze vermoedens, want hij woonde daar...

We wisselden wat gegevens uit (lang leven Facebook), want hij was vrij de volgende dag en had ons aangeboden om ons in Itapua van de bushalte op te halen en samen op zoek te gaan naar een slaapplek. Hij zou daarbij voor ons het woord voeren, want hier in Brazilie is de de kans op een engels sprekende receptioniste bijna even groot, als het winnen van de staatsloterij!

Carlos was duidelijk een man die zijn beloftes nakwam, want toen we in Itapua de bus uitstapten, stond hij ons al op te wachten! Hij had zelfs al wat goedkope hotels en hostels op papier gezet met bijhorende prijzen. Idealemente, want soms is het stiekem best lekker, als iemand anders het 'vuile werk' verricht...

We bezochten 6 hotels, waarna Carlos ons het geweldig mooie meer liet zien en zaten we allen, in de schaduw van een grote boom, stilzwijgende van het uitzicht te genieten. Een kleine 20 minuten later stapten we op en kozen Rebecca en ik unaniem voor hotel nr 1.

We werden door Carlos afgezet bij het hotel en we spraken af om later de week nog iets met zijn allen te ondernemen. We veranderden de inrichting van onze kamer naar eigen smaak en liepen vervolgens binnen 5 minuten naar een klein supermarktje, voor wat kleine versnaperingen.

Eenmaal terug op onze kamer, was er geen fut meer over om de deur uit te gaan en vielen we niet veel later als een blok in slaap.

Normaliter wil ik op een nieuwe locatie zoveel mogelijk zien en ondernemen, maar daar we beide ons verblijf te Itapua als een vakantie beschouwde, kochten we de volgende dag 3 dvd's. We zagen deze op straat uitgestald liggen en 2 dvd's bevatte ieder niet 1 maar 4 films!! De verkoper verzekerde ons ervan dat de gesproken taal engels zou zijn en beloten we de gok te wagen en dachten we met met de 9 films voor de prijs van 3, een wereld deal gemaakt te hebben...

Met google translate kregen we het voor elkaar om de dvd-speler van de receptie van ons hotel te lenen en om in de keuken van het hotel, de magnetron voor 2.45 min te gebruiken... POPCORN..!

Gesettled en wel lagen we naast elkaar met de zak popcorn tussen ons in, klaar voor een filmmarathon, bleken alle films tot grote teleurstelling, portugees gesproken en ondertitled te zijn.... We wilden hoe dan ook een film kijken en kozen voor de film Turista (the tourist). Met het beetje portugees en spaans wat ik bezit, kon ik het verhaal redelijk ontcijfferen, al bleven er toch ook wat vraagtekens over bij het zien van de aftiteling....

Iets wat ik toch echt begon te missen, was mijn laptop en dus gingen we opnieuw op zoek naar een reperateur.

We vonden een braziliaanse kerel, die helaas ook constateerde wat ik al vermoedde. Het was iets in mijn moederbord en de reparatie was bijna even duur als de aanschaf van een nieuwe. Hij had ook 2de hands laptops (al vroeg ik me af hoe hij eraan kwam..) en als ik mijn eigen harddisk zou overzetten, is alles fijn in het Nederlands en was ik daarmee eigenlijk wel gered! Echter, de laptops stamden uit het jaar nul en als reiziger zit je niet op een laptop van 5 kilo te wachten. Ik besloot er geen te kopen en daarmee mijn eigen laptop ook maar gelijk achter te laten, daar ik een klein beetje gefrusteerd raakte, elke dag een laptop te zien en mee te sjouwen die niet eens meer werkte! Ik verkocht hem aan deze beste man voor 100 Reais (46 euries) maar was daarmee nog wel in het bezit van mijn eigen harddisk. Leuk is anders, want mijn blogverhalen moeten nu weer handmatig geschreven worden, maar ja soms is het gewoon niet anders en kun je maar beter het positieve ervan inzien --> minus 2,5 kilo bagage!!

Rebecca en ik hebben geen handdoek, iets wat toch best wel handig is als je naar een strand toe gaat (tot nu toe hebben we gemazzeld met badlakens van de hotels en hostels). Toch vertik ik het, om er 1 te kopen en opperde ik het idee, om een soepel vallende braziliaanse vlag aan te schaffen, die we als jurk konden dragen en als handdoek voor op het strand kunnen gebruiken (kunnen ze mijn kleren op het strand ook niet jatten).

We gingen op zoek naar de goedkoopste die ze hadden en liepen niet veel later, gewikkeld in een braziliaanse vlag naar het strand, waar we met Carlos hadden afgesproken.

Het was een heerlijke middag! We dronken caipirinha's, lagen regelmatig in het water om af te koelen en speelde ik met Rebecca (met een geleend exemplaar) een potje tennis aan de waterlijn. We begonnen zeer ontspannen aan een balletje overslaan, maar daar het ons ontbrak aan ervaring, waren we op het einde meer zweterig gefrustreerd dan bruin en ontspannen, dat we per ongeluk de bal in tweeen sloegen.... OEPSIE :S

Bij het retouneren van de tennisset, boden we onze excuses aan voor de bal en wapperden we met een geldbriefje, daar we niet te beroerd waren om voor een nieuwe te betalen. Bij het zien van onze 'onschuldige' ogen moest het braziliaanse stel uit Salvador enorm lachen, weigerden ze ons geld aan te nemen en kregen we zelfs een uitnodiging voor die avond voor een optreden van hem. We vertelden hen dat we al een salsa avond gepland hadden, maar in de hoop dat we van gedachten zouden veranderen, stonden we 2 minuten later op de gastlijst! Wat een leuk stel! We hadden beide graag naar zijn optreden willlen gaan, maar het begon pas om 23.00 uur en moesten daarvoor een uur in de bus zitten. De busrit kost nog geen euro, dus dit was zeker geen reden om niet te gaan, maar na het optreden reden er geen bussen meer en een 1 uur durende taxirit, is niet erg aantrekkelijk voor mijn budget.... De salsa avond werd gehouden in een tent, op 5 minuten loopafstand van ons hotel en dus een stuk goedkoper!

Die avond stapten we beide gekleed in een jurk, de salsatent binnen en bij het vinden van een centraal tafeltje, bestelden we een cola en een martini dry. Binnen nog geen 3,5 minuut, hadden 5 heren al om onze hand gevraagd en werd ons vrijwel direct duidelijk, dat we de rest van de avond in het middelpunt van de belangstelling zouden staan en dat het niet bij deze 5 heren zou blijven.

Na 3 nummers werd mij ook duidelijk dat er geen salsa avond georganiseerd was, maar een braziliaanse avond, waarbij de dames op zo een manier dansen en met hun konten schudden, dat wanneer ik dat zou proberen, ik niet alleen voor lul sta op de dansvloer, maar ook de volgende dag mijn bed niet meer uit kan komen en er een giropracter aan te pas moet komen.

Toch wist 1 kerel me te overtuigen (waarschijinlijk omdat hij de enige was die wat woordjes engels kon) en heb ik die avond 2 keer op de dansvloer gestaan en laten zien dat blanke dames ook best soepeltjes kunnen bewegen.... Dit was tevens ook mijn laatste dans, want ik werd door de heren na mijn optreden nog net niet van mijn stoel getrokken en werden we omringt door mannen die ongevraagd rond onze tafel kwamen zitten (met nog zo een 15 lege tafels...). We betaalde onze rekening en peerden er tussenuit....

Gedurende ons verblijf te Itapua, waren we ook elke dag bezig met het plannen van onze vervolg trip. We zochten op het internet naar andere zeilboten, die mogelijk op zoek waren naar extra bemanningsleden, maar ook voor goedkope vliegtickets.

Tot een dag voor ons geplande vertrek uit Itapua vonden we maar geen aantrekkelijk aanbod en begon de tijd te dringen.

Mijn moeder roept altijd; Celes, everything happens for a reason (iets wat Rebecca en ik nu dagelijks roepen) en ook ditmaal wilde ik deze kreet maar al te graag geloven, want ik kreeg een email van Alex (de amerikaan met baard ). Hij lag op dat moment in Fortaleza met Bubbles en had nog wel 2 plekjes over aan boord tot aan Belem! Dit lieten we dus niet aan ons voorbij gaan, want ik had nog niet zo lang geleden met Bubbles, langs de kust van Zuid Afrika gevaren en deze 2 maanden waren super en helaas veel te snel voorbij!!

We lieten hem weten voor zijn geplande vetrek van 1 maart, aanwezig te zijn in Fortaleza!

De volgende dag kwam Carlos ons ophalen, om ons naar het vliegveld te brengen. Onderweg stopten we nog even bij een mooi strand en liet hij ons na een strandwandeling van 20 minuten, de bekende vuurtoren zien. Ik maakte mijn serie foto's met de camera van Rebecca en eenmaal terug bij zijn auto, gaf ik onze 9 portugese films aan hem kado en gaf Carlos voor ons nog een klein optreden.  Super sweet, al zou hij het verder schoppen als receptionist.....

Hij zetten ons een half uur later af op het vliegveld van Salvador, waar we de bus of het vliegtuig naar Fortaleza zouden pakken.

Ik heb echt genoten van dit stadje, waar we een paar heerlijke dagen hebben gehad. Toch ben ik blij om verder te gaan en zo snel mogelijk naar Fortaleza af te reizen. Back to Bubbles and back to sea!!!