Christmas Islands

Op vrijdag 12 augustus rond de klok van 10.15 uur, was het eindelijk zover. Het eiland hadden we goed in zicht en we konden beginnen met alle voorbereidingen, om zo een 1.5 uur later eindelijk op de boei af te kunnen meren. De landkaart gereed, motor gestart, de portofoon bij de hand en op het juiste kanaal, de genua ingedraaid en gereed om de zeilen niet veel later te kunnen laten zakken.

Om 10.45 uur(zo een 4 mile uit de kust) is het gebruikelijk om je al bij de politie en de kustwacht aan te melden via de portofoon, dus riepen hen op dat de Sogno d’ Azul eraan zou komen. Het irritante was echter, dat er niet op gereageerd werd mmm vreemd, maar goed misschien hadden we geen one-line verbinding met de antenne en nadat we ons gemiddeld elke 5 minuten, na onze eerste oproep, netjes kenbaar hadden gemaakt, gaven we de hoop op een reactie op en focusten we ons maar even op het afmeren.

Rond half 12 het anker uitgegooid (volgens betrouwbare info en de travel guide, kon hier afgemeerd worden op de boei, welke in geen velden of wegen te bekennen waren) en hoopte we, dat het quarantaineteam snel aan boord zou komen. Het enige voedsel wat we nog aan boord hadden, wat niet werd toegestaan, waren nog 2 eieren, die we nog even snel gekookt hadden voor binnenkomst. Voor de rest was alles op, op wat blikvoer na, dus laat dat team maar komen! Ik kon niet wachten om hierna zo snel mogelijk met de dinghy aan wal te gaan, want ik was echt zwaar toe aan het strekken van de benen. Aan boord letterlijk alle posities aangenomen die een menselijk lichaam kan verdragen, maar wist na 2 weken op zee even niet meer hoe ik staan, zitten of liggen moest.

Er gebeurde enkel maar weinig. Niemand reageerde op onze oproep, terwijl je genoeg mannetjes op de steiger in het welbekende uniform zag, maar van boord mag je niet…. Dan maar alvast een afmeerborrel houden.

Enfin, 2 uur later was mijn geduld echt op. Er was een armoedig flatje, welke 2 verdiepingen hoog was, in zeer slechte staat (nog van voor de oorlog) met schotels op het dak (dat dan weer wel), 3 palmbomen en een aggenebbis groen gebouwtje, wat na horen zeggen het havenkantoor was. Als zij niet kwamen, gaan we toch naar hun toe. Zo gezegd, zo gedaan, met de dinghy naar het strandje, deze met het ankertje vastgelegd, om later ook nog terug naar het schip te kunnen en aangekomen bij het kantoor, was deze donker en verlaten. Het rare was, dat er tegelijkertijd steeds meer mannetjes in uniform zich op de steiger verzameld hadden en toen wij ons daar meldde, kregen we de opdracht om ons om 17.00 uur op het havenkantoor te melden, want er was iets groots gaande. Dat klopte ook wel, want 2 boten van de Australische marine, 2 bostonwalers met boardingteams, 2 boten van de plaatselijke “customs” en cameraploegen waren gefocust op hetgeen wat zich niet veel verder op het water afspeelde. Een boot, denk aan een gondel zoals deze in Venetië bekend staan enkel groter en nu geen heer die peddelt, maar voorzien van een motor waarin zeker 50 mensen gesmokkeld werden. Het was overduidelijk! Ik wilde hier niet op blijven wachten, want wilde het liever niet zien. Ik heb tijdens mijn laatste reis bij de marine genoeg ellende gezien (piraterij en mensensmokkel) en ik vond het in tegenstelling tot de mensen op de wal, niet leuk! Als ik geen nagel had om aan mijn reet te kunnen krabben, had ik waarschijnlijk hetzelfde gedaan als die dorstige mensen op dat bootje en zijn Onno en ik alvast op verkenning uitgegaan, op zoek naar een supermarkt.

Goed om een heel lang verhaal maar kort te houden: Na enig tijdje lopen, kwamen bij een supermarkt aan, waar onze bankpas tot grote ergernis, niet bleek te werken. Op advies van de kassière, zou de bank ons wel kunnen helpen, maar ook bij de bank en het postkantoor zat het tegen. Er was op het eiland 1 pinautomaat, helemaal boven op de berg, wat echt een pokken eind lopen was. Nu namen wij het benen strekken wel heel serieus, maar goed we hadden geen keuze, want hadden toch echt eten en rookwaren nodig. Met een kloppend hoofd, dikke vingers en opgezwollen enkels, zwetend en hijgend boven aangekomen, werd er naar een Chinese toko gewezen, waar binnen inderdaad een cashmachine stond, die (ja je geloofd het nooit), buiten gebruik was!! Ik dacht dat even dat ik doordraaide…

Terug aangekomen bij het “groene gebouw” zagen wij dat de missie zich van het water, nu naar de steiger verplaatst had en de mensen zonder bagage een bus in moesten stappen, welke gereed stond op de steiger. Onze man in kwestie kwam 15 minuutjes later aanrijden en konden ons eindelijk inklaren. Gelijk een afspraak voor de volgende dag gemaakt, om ons rond 12.00 uur ook weer uit te klaren. Op ons geld probleem wist hij wel een antwoord namelijk wachten tot maandag, want er zou een cruiseboot arriveren en er bestond wellicht een mogelijkheid, dat we daar aan boord wat geld op konden nemen. Nou jantje de koekoek, dacht het niet. Ik ga de gok niet wagen.

’s Avonds aan boord pasta met tomatensaus gegeten, 2 wijntjes gedronken en ondertussen het gebler uit de luidsprekers aangehoord, wat van de moskee afkomstig was. Dat gejank gaat dag en nacht door, je op deze manier Arabisch lult voordat je er erg in hebt en ervoor moet waken, dat je zelf niet mee gaat zitten jengelen.

Om 20.00 uur vond ik het wel allemaal gescheten en kon ik me verheugen op een aaneengesloten nachtrust, zonder wachten en dergelijke. Bon nochi Celesta!

De volgende ochtend ontwaakt door luidspreker “muziek” en na een kopje koffie en een sigaretje ben ik met een emmertje vuile was, beetje waspoeder, mijn toilettasje met shampoo, scheermesje en mijn epileerapparaat met verloopstekker onder de arm, met het dinghy naar de wal gebracht. Hier heb ik even heerlijk wat tijd voor mezelf in de openbare toiletruimte doorgebracht.

Terug aan boord gebeurde er iets heel naars, waar iedereen aan boord van een schip, weleens voor vreest. Na het horen van een knal, zagen we het schip op de golven door de stroming meegenomen worden naar de rotsen toe. Het kon niet anders dan dat de ankerketting gebroken was en alsof we geoefend hadden, zette Onno de schakelaars van de instrumenten om, koppelde ik het roer los, startte ik de motor en nam de controle over het schip, terwijl Onno het reserve anker aan de overgebleven meter ankerketting bevestigde (in Darwin had hij een nieuw anker aangeschaft). Na ongeveer 10 minuutjes lekker met het roer gespeeld te hebben, konden we de juiste koers weer inzetten, om wederom voor anker te gaan.

Ons restte enkel nog de vraag ‘hoe krijgen we dat nieuwe anker gelicht’? Ik wilde geen hulp inschakelen van omliggende boten en wilde de uitdaging aan gaan, deze zelf met ingehouden adem op te duiken. Het was maar 5,5 meter dacht ik! Met flippers aan en een duikbril op, ben ik op zoek gegaan naar dat metalen voorwerp en tot 3 keer een duik naar beneden gemaakt, maar ik haalde het steeds net niet.

Toen kwamen onze Duitse buren Tina en Markus in hun dinghy voorbij en wij hadden de dag ervoor gezien, dat zij meerder duikuitrustingen bij zich hadden ;-) en laat mij nou een duikbrevet hebben…. In eerste instantie vonden ze het geen goed idee, om hun spullen uit te lenen, wat begrijpelijk is, want mocht er iets fout gaan willen zij daar geen verantwoordelijkheid voor dragen. Tina had wat meer hard voor de zaak en wilde wel samen met mij naar de bodem! Hihi zo kan een dag toch heel anders verlopen.

Heerlijk gedoken (Tina vroeg nog onder water nadat het anker gelicht was of ik een extra rondje wilde maken, maar ik wist dat zij ook op het punt stonden te vertrekken naar Cocos Keeling, net als wij en ik wilde hen niet langer ophouden, daar Markus naar mijn gevoel al een beetje geïrriteerd was). De fles wijn die we wilde geven als bedankje, moesten we maar bewaren, om in Cocos Keeling gezamenlijk te gaan nuttigen.

We hadden 45 minuten onderwater gezeten bij het zien van mijn dieptemeter, was mij duidelijk geworden waarom het opduiken van het anker, met ingehouden adem mij niet lukte. We kwamen aan met laag water en 5.5 meter op de dieptemeter. Dit is de diepgang onder de kiel, die zelf ook nog eens 2.70 meter diep steekt en het daarbij ook nog eens op dat moment hoog water was geworden. Het was dus bijna 10 meter diep, waarbij ik ook nog eens tegen de stroming in aan het zwemmen was….! Pfff dat streelde mijn ego weer een beetje, want was een klein beetje teleurgesteld in mezelf en in mijn conditie, maar 10 meter vind ik een hele geruststelling!!

Ik ben nog even met het dinghy naar de wal gegaan, om mijn haren wederom te wassen, om vervolgens opnieuw schoon een half uur later het anker te lichten.

De vermoedelijke zeiltijd naar onze volgende bestemming; Cocos Keeling is 4 dagen (550 mile), dus hoop dat we het met het eten gaan halen en een ding is zeker, het eerste wat ik in die supermarkt ga kopen is een zak chips, koek en crackers! Heb al 3 weken geen chips op en dat mag in de krant!