De trip naar Zuid Afrika

Als crew op een catamaran naar Zuid Afrika.

Het is vandaag donderdag 3 november 02.44 uur ’s nachts met onze huidige positie; 26⁰ 24 ’S en 033⁰ 17 E. We varen koers 197⁰ (true), met een snelheid van 3,5 knoop per uur. De zee is zo kalm dat deze bijna als grote spiegel kan fungeren, het kleine beetje zuchtje wind wat er staat, komt uit het ZZW, ik heb de wacht en we beginnen aan onze 12^de dag op zee.

Nog geen 6 uur geleden is de planning weer omgegooid en gaan we zoals het er nu uitziet, toch Linnea recta naar Richards Bay. Maar goed, laat ik eerst maar eens beginnen bij ons vertrek te Mauritius.

Op zaterdag 22 oktober verlieten we om 06.00 uur de jachthaven Le Caudan om aan de overkant aan de custom-wharf weer aan te meren (dit mocht helaas niet de avond van te voren al gebeuren)…. Al snel stond de quarantaine-dame met de nodige formulieren klaar op de kade en kon Ian aan de gang met het invullen en ondertekenen van de hele stapel.

Met de goedkeuring van de quarantaine autoriteiten, moesten we enkel nog uitgeklaard worden en was Ian gemachtigd om ons allen uit te klaren op het douane- en immigratiekantoor. We hoefden gelukkig niet allemaal mee en daardoor had ik nog mooi even de tijd, om onze laatste centen te verbrassen op de markt om de aller-aller laatste inkopen te doen.

Toen ik op de terug weg richting de boot, beladen met appels, mandarijnen, kiwi’s, bananen en hopi’s baguettes en bolletjes, langs diverse eetkraampjes kwam, kon ik het niet laten om nog een roti pannenkoek en een aantal pasteitjes naar binnen te werken. Die zijn hier echt super lekker en roti om 06.30 uur ’s ochtends valt toch best wel mee ;-) Daarbij weet je maar nooit wat er onderweg op zee kan gebeuren en moet je het ervan nemen wanneer de mogelijkheid zich voordoet ;-) (verklaard hoogstwaarschijnlijk ook de al aangekomen 7 kilo’s)….

Ik kwam gelukkig op tijd terug aan boord, want na 2 minuten kwam ook Ian terug van dat papierengeneuzel met al die autoriteiten en wanneer dit afgerond is, mag je niet meer van boord af! Ik mocht niet eens meer een afvalzakje weggooien, want je wordt gezien als illegaal persoon…

Na 3 uur kregen we eindelijk via de marifoon van ‘Port Control’ (het havenkantoor) de toestemming om Mauritius te verlaten en vertrokken we in gezelschap van een Zuid-Afrikaanse catamaran genaamd "Whiskers" met Gerald en Dianna (een leuk blank Afrikaans echtpaar), waar we nu al de gehele reis contact mee hebben.

In de afgelopen 11 dagen heb ik bijzondere dingen meegemaakt. Naast het feit dat het zeilen/varen met een Australisch gezin al een hele ervaring op zich is, is ook het leven op een catamaran heel anders! De beweging van het schip op de golven, de ruimte die een ieder heeft (mijn bed hier aan boord is groter dan mijn 1 persoonsbedje thuis in Sassenheim), meer privacy, meer energie-opwekkers en opslagcapaciteiten wat resulteert in meer comfort; kids spelen Playstation en ik gebruik mijn laptop regelmatig voor een filmpje en ben sinds 2 dagen mijn pc + mijn externe harde schijf aan het reorganiseren).

De eerste paar dagen waren uitstekend zeilen met vrijwel geen enorm ruwe zeeën en met zo een 15 knopen wind, begon onze trip fantastisch en haalde we vaak ruim 200 mijl per dag.

Op de tweede dag ben ik ook een enorme uitdaging aangegaan. Ik heb helaas in Mauritius geen gitaar gevonden en mocht deze er wel zijn geweest, weet ik niet of ik er eentje aangeschaft zou hebben. Nu ik geswitcht ben van boot en mijn reis wel eens heel anders zou kunnen gaan verlopen, ben ik wellicht niet in de mogelijkheid om naast mijn bagage ook nog eens een gitaar met me mee te slepen. Het is dus niet zo dat mijn beginners enthousiasme nu al de sloot in is gegleden, maar vanuit praktische redenen en heb ik het gitaar leren spelen even aan me voorbij moeten laten gaan.

Toch wil ik deze reis uitdagingen aangaan, om te kijken hoe ver je kunt gaan en hoe sterk je kunt zijn. Mijn grote uitdaging was dat stomme roken van me…. Ian vertelde mij dat hij een pakje of 4 mee zou meenemen tijdens de trip naar Zuid Afrika en indien zijn sigaretten op waren, hij de rest van de reis, rookvrij zou doorbrengen. Hallo, ben je niet verslaafd dan, dat je het minstens een week uithoudt zonder een sigaret? En als het zo gemakkelijk is om te stoppen, waarom rook je dan? Frisse zeewind is goed voor je geest kreeg ik als antwoord…Ok als jij dat kan, kan ik dat ook! Ik had alleen niet het geduld om te wachten tot mijn 4 pakjes op waren en besloot de tweede dag 2 ’s ochtends vroeg, om deze uitdaging aan te gaan en gooide mijn 4 pakjes inclusief aansteker overboord!

Ik heb dus een kleine 2 weken al niet gerookt en het ging me makkelijker af dan ik had gedacht. Goed ik heb ook geen benzinestation in de buurt die me in de verleiding zou kunnen brengen en ik had niemand om me heen die wel rookte, waardoor het makkelijker voor me was.

Voor mij is dit dus een bijzonder moment, daar ik altijd dacht, dat ik dit niet zo kunnen (zeker niet zonder hulpmiddelen). Nu maar eens kijken hoe het me afgaat in Zuid Afrika!

Na een aantal dagen werd de wind vrij heftig en hadden we als kleine zeilboot op deze grote open zee te maken met eerlijk aangekondigde stormen, waar we niet omheen konden zeilen (ik had net hiervoor een plastic papiertje in het water gegooid (jaja sorry) en de storm die kwam opzetten, voelde als wraak).

Nadat we Madagaskar onderlangs gepasseerd waren en onze koers wilde wijzigen om naar Richards bay te gaan, werd dit afgeraden door Periperi. Dit is een net op de radio welke is opgericht door een groep vrijwilligers (wel professionele operators en over het algemeen oudere heren), die het leuk vinden om de schepen van weerinformatie te voorzien en daarbij alle in en outs van de wateren met bijhorende stromingen van Zuid Afrika weten.

Ian had zich bij deze radiozender/frequentie aangemeld en zodoende hebben we elke dag rond de klok van 17.00 uur radio-meeting met Roy uit Johannesburg of met Paul die gevestigd zit in Durban (we downloaden ook elke dag de grid-files, maar het is toch ook wel heel erg prettig om alles mondeling nog eens te bespreken en te verifiëren).  Daarnaast geven we ook elke dag onze posities aan hen door en mochten we niet in de lucht komen dan ondernemen zij actie.

Enfin, Richards bay werd hem dus niet en werd ons geadviseerd om na afronding van Madagaskar rechtdoor naar het noorden te zeilen om te schuilen zolang de stormen aanhielden (zoveel mogelijk om de storm heen). Samen met Gerald van Whiskers (kent Afrika erg goed) zochten we naar een schuilplaats en dit werd Inhambane. Hier zouden we een paar dagen voor anker gaan om bij beter weer met de stroming mee naar beneden af te zakken naar het plaatsje Maputo, om vervolgens zondag of maandag onze laatste 140 mijl af te leggen naar Richards bay.

Dit was een juiste zet, want twee boten die onze route niet volgde, hadden enorm veel moeite om te kunnen sturen in de enorme storm en dit is helaas niet goed afgelopen. Zij zijn omgeslagen en beide schepen zijn gezonken, waarbij een reddingsteam de bemanning gelukkig wel heeft kunnen redden (best wel schrikken al je 6 dagen daarvoor nog met die kerels in Mauritius een praatje hebt staan maken).

Een dag of 2 geleden werd besloten toch niet naar Inhambane te gaan, maar om rechtstreeks naar Maputo te zeilen (het weer was weer omgeslagen en van richting veranderd), maar zoals ik in het begin van mijn verhaaltje al aangaf, is de planning nog geen 6 uur geleden weer omgegooid door een voorspelling van een sterk noordelijke wind en gaan we via de kustlijn op naar Richards bay, waar we vermoedelijk vrijdag aankomen.

Tja, niets is zeker, want op dit moment varen we net aan 3 knopen en helaas met beide motors draaiende. Er staat op dit moment geen wind en de zee is spiegel glad. Eigenlijk wel apart, als je nagaat dat we nog geen 7 uur geleden, golven hadden van 5 a 6 meter, 40 knopen wind, enkel een genua hadden ter grootte van een theedoek, trossen in het water hadden gegooid om af te remmen en alsnog ruim 9 knopen zeilden en Gillen nergens heen ging zonder zijn emmertje ;-)

Tijdens al deze stormen heb je op een catamaran ook een groot nadeel; je wordt namelijk door de golven die tegen de onderkant van de boot en tegen de 2 drijvers aanslaan, letterlijk uit je bed getikt, komt de eettafel keer op keer uit zijn statief en loop je om de paar dagen met een schroevendraaier, de schroeven (voornamelijk in de cockpit) weer vast te draaien.
Ook gelden er andere regels tijdens het zeilen op een catamaran, daar je niet wilt dat deze “omklapt”! Zinken zal het schip niet, maar deze krijg je niet zelfstandig weer 180 ⁰ gedraaid. Daardoor kun je veel minder risico nemen, wat ik wel jammer vind, want ik houd wel van een beetje spanning. Daarbij worden hier aan boord vrijwel alle risico’s vermeden (begrijp het ook wel), want Ian draagt de verantwoordelijkheid voor 2 kinderen en een vrouw, die hij moet beschermen. Naast het beschermen van zijn eigen gezin, heeft hij ook  in een officieel document moeten verklaren verantwoordelijk te zijn voor mij en zolang ik ingeschreven sta op de Chaotic Harmony, hij alle zeggenschap over mij heeft…..(als ik iets geks doe, draait hij er ook voor op….hihi…. nee hoor ik ken de 10 geboden echt wel!!!).  Misschien maar beter ook, dat Ian zo voorzichtig is, want ik hoorde gisteren een ervaren zeiler op de radio vertellen dat dit de meest lastige en meest onplezierigste trip is, die hij in de afgelopen 20 jaar heeft gemaakt en dat hij gedurende deze trip nog nooit zoveel koers en zeilveranderingen heeft moet maken….. (ik ben nog steeds niet zeeziek!!)

Even iets totaal anders namelijk vissen! Jaja eindelijk heb ik dan een vis gevangen en wat voor een!! Al diverse malen het geluid van een ratelende vislijn gehoord, maar in 2 gevallen wist de vis van de haak te ontsnappen en de laatste keer was het zo een grote en zware vis, die we maar moeilijk binnen konden halen en dit resulteerde in het breken van de vislijn (een van de sterkste vislijn die te kopen is). De vierde keer was het raak en jeetje was voor een! We hadden een Dorado (ook wel bekend als een dolphinfish) aan de lijn en wat een kracht hebben die krengen zeg. Eigenlijk vonden we het een schande om deze prachtige vis te eten, want deze vis was echt super mooi! Toch hebben we de dorado niet terug gegooid en het smaakte zo goed als dat het eruit zag. We hebben oa sushi gemaakt, aten we gebakken vis als ontbijt en stoomden we moten vis samen met curry wat we met rijst als avond eten hadden.

Naast het vangen van vis heb ik ook nog diverse malen een albatros op enkele meters van de boot zien jagen naar vissen en op een avond net voor zonsondergang een groep walvissen zien jumpen vanuit het water, waarbij ik echt versteld stond van de hoeveelheid water wat ze verplaatsen op het moment dat ze weer terug in het water vallen. Wat een fantastische ervaring is dat joh. Geen dierentuin of zeeaquariums, nee in het “eggie” zo voor me neus!!

Op dit moment blinken we uit in het heel houden van de boot en hoop ik dat we met topsnelheden van meer dan 18 knopen, zonder breuken aan zullen komen in Richards bay. Ik weet niet of er hier überhaupt ligplaatsen zijn voor deze boot en of ik de boot hier zal verlaten of dat ik misschien toch gelijk naar Durban toe zal gaan, maar de tijd zal het leren. Hoe dan ook, eerst maar eens veilig proberen aan te komen in Richards bay.