DAG 1 RICHARDS BAY - ST LUCIA

Maandag 7 november 2011

Vandaag zou ik beginnen aan mijn weekje avontuur samen met Bianca. Bianca is een 24 jarige Zwitserse meid, die ik tijdens het beklimmen van de berg in Mauritius heb ik ontmoet. Ze is in het dagelijks leven een lerares en geeft de kinderen aan boord van de Top to Top elke dag een paar uurtjes les.

We lagen beide in Richards bay en ze vertelde me, dat ze graag een paar dagen weg wilde om aan de drukke bedoeling aan boord te kunnen ontsnappen. Ze wilde niet alleen op pad en vroeg of ik met haar een weekje weg wilde. Nou daar had ik wel oortjes naar! We voelden beide wel wat voor een weekje ‘verlof’ en binnen 5 minuten maakten we een plan van aanpak (zo min mogelijk plannen). Ik zou daarbij na vandaag geen ‘thuis’ meer hebben, dus vrij om te gaan en staan waar ik wilde en met een onbekend vooruitzicht.

Ik had al vroeg de wekker gezet, want ik had in de laatste 3 weken behoorlijk wat was verzameld en wilde dit het liefst nog voor vertrek gewassen hebben (moet ook wel want door de aangekomen kilootjes is mijn keuze beperkt  ;-) ).

Bij de wasserette aangekomen, vertelde ik hen dat ik rond 12.00 uur Richards bay zou verlaten en een beetje in tijdnood zat ivm mijn vuile was. Ik bleek hun eerste klant te zijn en de gevraagde tijd van 12.00 uur zouden ze proberen te halen. Een lekker begin van de dag en dit maakte mij een gelukkig mens (wat je wel niet allemaal met een lieve glimlach en opgezette puppy-eyes kunt bereiken).

In de tussentijd is Ian met mijn paspoort naar immigratie gegaan, om mij als crewmember van de bemanningslijst af te halen. Ik hoefde hiervoor gelukkig niet mee, waardoor ik tijd had voor andere dingen zoals voor het uploaden van mijn nieuwe blog en om mijn dokter op de hoogte brengen van mijn trip. Ik had een internetcafé gevonden en na 20 minuten wachten voor een gesloten deur, was de eigenaar eindelijk ontwaakt en opende hij 2 uur te laat zijn deuren ( beter laat dan nooit, niet waar?) Toen ik eindelijk plaats had genomen op een stoel, werd me vriendelijk verzocht om een half uur later terug te komen, want hij moest nog wat zakelijke telefoontjes plegen. Ik werd dus letterlijk zijn zaak weer uitgegooid en besloot ik op de Chaotic Harmony maar even af te koelen met een bakje koffie.

Een uur later heb ik mijn tweede internet poging ingezet, maar helaas was de eigenaar in geen velden en wegen te bekennen. Ik maakte dus gelijk kennis met de Afrikaanse mentaliteit, nadat hij uiteindelijk na 4 uur zijn deuren opende. De internetkabel was zo kort, dat ik met mijn laptop haast op de grond moest gaan zitten, maar swa… ik had internet en regelde mijn zaakjes binnen een half uur.

Op de terug weg naar de boot, ben ik ook gelijk langs de wasserette gelopen en wonder boven wonder was mijn was al gewassen en gestreken. Ja voor 2 rand (20 cent) extra per kilo, strijken ze de kleding dus ja waarom niet….

Terug aan boord ben ik als een gek gaan inpakken en stond ik een uurtje later klaar om afscheid te nemen van de familie Johnstone. Nou ja ik zou ze weer ontmoeten in Durban, want ze hadden me de mogelijkheid aangeboden om mijn spullen bij hen aan boord te laten staan, zodat ik niet alles gedurende mijn weekje backpacken hoefde mee te sjouwen.

Ik stuurde Victor (een man die ons een dag ervoor tips en informatie over zuid Afrika had gegeven) een sms, want hij zou ons naar een shoppingmall brengen voor de aanschaf van een simkaart en om ons vervolgens een lift te geven naar het vliegveld van Richards bay, waar wij een auto zouden gaan huren. Hij liet ons weten 20 minuten later bij de jachthaven te zijn, waardoor wij in de tussentijd nog mooi even in de gelegenheid waren om naar het politiebureau te gaan,  voor een verklaring voor de aanschaf van een lokale simkaart. In Nederland loop je een winkel binnen en koop je een nummer, hier in Zuid Afrika heb je daarvoor een verklaring van de politie nodig, waarmee ze criminaliteit proberen tegengaan, omdat een boef nou eenmaal niet graag naar de politie gaat voor een verklaring (voor het overvallen van een bank bijvoorbeeld).

Enfin, 2 uur later zaten we in onze gehuurde Chevrolet Spark Lite op de N2 richting Mtubatuba. Bianca had de eer om te beginnen als bestuurder, wat voor haar wel even wennen was, schakelen met links en ook nog eens links moeten rijden (links rijden is voor mij geen probleem, want ik rij in Nederland over het algemeen toch enkel links op de snelweg ;-) en in de Seychellen heb ik al eens een auto gehuurd en links moeten schakelen).

Na ruim een uurtje rijden verlieten we de snelweg en vervolgden we onze weg via de R618 naar st Lucia, dat volgens Afrikanen de moeite waard was om rond te kijken, om te overnachten en wat voor 2 blanke dames ook nog eens een veilige bestemming zou moeten zijn….

Onze keuze viel op Budget Backpackers Lodge, wat ons 110 rand (11,00 euro) per persoon kostte. Ik moest even een knop omzetten, want ik ben helemaal niet thuis in dat backpackers gebeuren en bij het zien van mijn matras, wat de vorm had van een enorm grote kuil, dacht ik aan de conditie van mijn rug de volgende morgen. Ach ik ben nog jong dus kom maar op!

Na het installeren van onze spullen, zijn we voor een lekkere fles rosé en wat basis elementen naar de Pick n Pay gereden (grote supermarkt keten, die je door heel zuid Afrika ziet). Avondeten kochten we niet, want we hadden geen honger, enkel erg dorstig.

Tijdens onze happy hour buiten in het zonnetje, raakten we in gesprek met een ranger, die al zijn leven lang in de jungle rondzwerft en tours organiseert, net 60 is geworden en besloten heeft zijn leven om te gooien (nooit is iets dus te laat!!) en de volgende dag een sollicitatie had als conciërge in een resort in de buurt van st Lucia.

Niet veel later voegde Michael zich ook bij ons aan de tafel. Hij is een politieagent en ook hij overnachtte hier, daar hij de volgende dag een sollicitatie (hier noemen ze het een interview) had.

Het was erg gezellig en na 2 rosé en een biertje, kregen we allen toch best wel honger. Wij hadden geen avondeten gekocht, maar onze politievriend Michael wel…..  En zo stond Michael (met Italiaanse bloed) 10 minuutjes later een heerlijke pasta klaar te maken.

Om 23.00 uur waren we klaar met eten en als bedankje voor de heerlijke maaltijd boden we hem aan, om hem de volgende dag een lift te geven naar het centrum van Hluhluwe, waar hij het gesprek had.

Een geslaagde 1^ste dag dus!!