Mauritius (deel 2)

Het leven op Mauritius (deel 2)

Ik lig nu al enkele weken hier in Mauritius en zoals sommigen van jullie misschien al vernomen hebben, ben ik geswitcht van boot. Soms lopen de dingen niet zoals je wilt en dan kun je 2 dingen doen. Je gaat terug naar Nederland en pakt het dagelijkse leven weer op of je gaat op zoek naar een nieuw avontuur…. Ik ben pas 3 maanden van huis en terug naar Nederland gaan was voor mij geen optie. Ik besloot dus een andere weg in te slaan en de Nederlandse boot de Sogno d’ Azul te verlaten.

De Chaotic Harmony (het Australische gezin; Jo, Ian met hun 2 kis Gillen en Keely) kregen te horen dat ik de boot zou verlaten en gaven Jo en Ian aan, dat zij mij heel graag als crew aan boord namen, om hen te helpen tijdens het moeilijke traject naar Zuid Afrika. Zij wilden dit nog wel even met hun kids bespreken, maar nog voor ze uitgesproken waren, schreeuwde hun zoon Gillen volmondig ‘Celes, welcome on board”! Een warm welkom dus!

De jachthaven ligt vol met boten uit vele werelddelen, die vrijwel allen aan het wachten zijn op goed weer voor de passage naar Zuid Afrika. Ik heb alle landen maar eens op een rijtje gezet;

Estland, Canada, USA, Australië (wij dus), Nieuw-Zeeland, Engeland, Mauritius, Frankrijk, Ierland, België, Engeland, Duitsland, Zweden, Zwitserland, Zuid-Afrika, Noorwegen, Alaska (USA), Nederland en Denemarken. Het is een geweldige ervaring om zoveel verschillende mensen uit verschillende landen te spreken en ondanks we vaak verschillen , hebben we toch een gemeenschappelijk doel; Afrika….

Ook is de jachthaven uitgegroeid tot een toeristische attractie, waarin wij de hoofdrol spelen, door de vele mensen die komen kijken naar de verschillende boten en nationale vlaggen. Ik voel me regelmatig een aapje in de dierentuin. Iedereen wilt met me praten, sommigen staan gewoon minuten lang alleen maar naar je te staren, ze willen allemaal met je op de foto en ze willen weten waar je vandaag komt. Ook heb ik al diverse keren een zakje met nootjes van een voorbijganger gehad, waardoor mijn ‘dierentuin gevoel’ wederom bevestigd wordt….

Op de steigers patrouilleren dag en nacht tientallen mannen in uniform, die onze veiligheid, de conditie van het water en de motoren in de gaten houden. De arme douane-en immigratieautoriteiten controleren om de paar uur of er niemand anders de jachthaven is ingeslopen in hun super snelle douane-boot, zoals in een Amerikaanse film en maken de designer zonnebrillen het plaatje compleet..

Ik heb al diverse malen een bus genomen, om het eiland te verkennen en om mezelf op een strand-dagje te trakteren. Toch blijken de strandjes een beetje tegen te vallen, want witte stranden zijn er niet. Ik had aan een politieagent gevraagd wat volgens hem het mooiste strand was en hij vertelde me dat ik hiervoor naar Pereybay moest gaan (viel achteraf toch tegen).

Ik wilde ook wel iets meer van het eiland zien, dan wat ik tijdens de busritjes al te zien had gekregen en bezweek ik samen met de familie Johnstone voor de verleiding van het huren van een auto, die ’s ochtends om half 9 aan onze pier werd afgeleverd voor ongeveer het equivalent van 35 euro.

OK, in Mauritius rijden ze aan de andere kant als wij, maar het eiland is bezaaid met Europese toeristen die lijken te genieten van het veranderen van de status voor verkeersongeval statistieken. Voeg daar de rijstijl van de buschauffeurs aan toe, die allemaal bezeten zijn van het racen met andere automobilisten en hebben we daarmee een zenuwslopend trip gepland.
Met ondergetekende (Ian) achter het stuur en admiraal Jo op het nav station verlieten we de jachthaven en besloten we op de snelweg, dat er brandstof nodig was. Benzinestations rekenen hier in valuta, dus niet per liter en is het een hele uitdaging om te weten hoeveel geld te je moet investeren, zodat de verhuurmaatschappij in ieder geval op onze brandstof geen winst kon behalen.

De eerste stop was de Botanische Tuinen. De admiraal navigeerde Ian rechtdoor, ik als haar protegé in de navigatie-inzet, dacht linksaf te moeten en met gierende banden draaide Ian rechtsaf, waardoor we bij de tuinen aankwamen J Hij besloot vervolgens om de dames maar van het landschap te laten genieten, zonder de verantwoordelijkheid van het kijken naar kaarten en verkeersborden te hebben…..

Bij het parkeren kwam er een man naar ons toe, die ons geld vroeg, daar hij op onze auto zou passen. Deze praktijken ken ik nog wel van Curaçao en vroeg hem wat hij wilde hebben. The bastard vroeg me 100 roepies de gek en blijkbaar sprak mijn gezicht boekdelen, want hij vervolgde zijn ‘makkelijk-rijk-wordt-actie’ snel met de vraag wat ik dan wel wilde betalen. Ik besloot hem 10 roepies te geven, die hij weigerde als "uw aanbod voor deze belangrijke taak zou mij niet eens een coke opleveren ,dus ik doe het dan wel gratis, OK?"
We betaalden onze intree en gelukkig dacht de familie hetzelfde als ik, namelijk geen gids! Ik vind een boom mooi, maar ik wil niet bij elke boom 5 minuten stilstaan. We hadden een boekje, die vol stond met info, dus we kwamen er zelf wel uit!

Wat schets onze verbazing… bleek het hier uitgerekend vandaag World Food Day te zijn en stonden de tuinen vol met kraampjes en genoten we van goede lokale kerrie kip.

Op weg naar de uitgang besloot ik een flesje cola voor de Tjoller te kopen, die een oogje op onze auto zou houden. Hij had me met een schuldgevoel opgezadeld, maar bij terug komst, was hij in geen velden of wegen te bekennen…. Lekker dan!

De volgende stop was slechts 200 meter verderop. We stopten bij de Model Boat Centre, waarvan ze zeiden dat dit de enige was, maar dit bleek de enige te zijn, die bij de Botanische Tuinen in de buurt lag. In het centrum van Pouplemousse bleek dus het wereldberoemde "Model Boat Centre" te liggen.

Hoe dan ook, na een rondje gelopen te hebben in deze winkel die vol stond met miniatuur schepen, vervolgden we onze weg via de kust naar het noorden. Onderweg zagen we vele ‘gom’ bomen (gum trees of eucalyptus bomen). Deze werden geïmporteerd om de moerassige gebieden te bestrijden met als gevolg, minder water dus ook minder muggen. Het lijkt gewerkt te hebben en daar Australië ook vol staat met deze bomen, hebben we een gedroogd blad in de auto gebrand en rook het voor een tijdje naar Australië (voor deze familie dus als ‘thuis’).

Rond de klok van 15.00 uur vonden we het welletjes geweest en gegonnen we aan de terug reis. Op de terugweg naar Port Louis werd onze chauffeur geografisch in verlegenheid gebracht en miste de snelweg afslag, waardoor we in de rug wegen en steegjes van Little India en Chinatown belandde. "Oh, grote god van de GPS" was de enige tekst op de verkeersborden, maar waar waren we nou beland en belangrijker nog… hoe kwamen we weer terug in de bewoonde wereld….(Spanningsniveau was gestegen).Nou, bij aankomst te Port Louis waren we allen erg blij om heelhuids weer terug te zijn. Onze stuurman had nog geen 10 minuten daarvoor geprobeerd een Mauritiaanse buschauffeurs voorbij te streven en dit liep helaas niet zoals hij in gedachte had, waardoor hij onze geestelijke gezondheid op de proef had gesteld. Er zaten gelukkig geen deuken in de auto en heeft Ian gezworen nooit meer zo een actie uit te halen.

Een paar dagen later ben ik naar de immigratieofficier geweest, daar mijn visum zou verlopen. Ik had van enkele bronnen vernomen dat ze niet moeilijk deden als je visum een paar dagen verlopen was, maar ik vertrouwde het niet en ben met mijn paspoort op zoek gegaan naar het consulaat. Mocht het waar zijn wat ze zeiden, dan wilde ik dat zelf van de immigratieofficier horen, zodat ik kon terugvallen op mijn gesprek in het geval er bij het uitchecken iets anders beweerd zou worden.

Helaas liep het niet zoals ik hoopte. Ik vond uiteindelijk het gebouw na eerst nog verdwaald te zijn geraakt en ik 3 politieagenten, 5 marktkooplieden, een zwerver en 4 receptionisten van een gebouw de weg heb moeten vragen, wat me ruim een extra uur lopen kostte. Enfin, toen ik eindelijk aan de beurd was om mijn verhaal uit te leggen aan meneer de officier en hij hoorde dat ik van boot geswitcht was, vertelde hij dat hij ook de schipper en de nodige papieren wilde zien.. Ik probeerde hem nog uit te leggen dat we dat allemaal al met de douane geregeld hadden, maar ik maakte duidelijk geen kans. Hij toonde weinig respect en dat maakte me erg kwaad, maar ik realiseerde me ook dat ik hem niet tegen me wilde hebben, omdat die stempel nou eenmaal in zijn bureaulade lag…..

Goed voorbereid zijn Ian en ik de volgende dag terug gegaan en na hopi’s papierwerk en nadat Ian een brief heeft moeten opstellen dat hij alle verantwoordelijkheden van mij op zich neemt, heb ik uiteindelijk mijn stempel met een maand verlenging gekregen! Ditmaal zat er een dame en ik bespaar jullie de details, maar van een glimlach heeft die dame nog nooit gehoord…

Ondertussen bekijken we iedere dag het weer, om de weerpatronen voor de reis naar Richards Bay te bestuderen. Het is een lastige en moeilijke passage door de vele hoge en lage drukgebieden en kunnen we Mauritius pas verlaten als het weer voor minimaal 5 dagen goed is en we zonder problemen onder het eiland Madagaskar kunnen zeilen.

De afbeelding van zo een GRIB bestand welke we elke dag downloaden, geven dus de weersomstandigheden aan, die we onderweg kunnen tegenkomen. Ik heb deze hieronder toegevoegd en de weerkaart laat zien dat wanneer we zouden aangekomen bij Richards Bay in Zuid-Afrika, er een 40 knopen zuidelijke wind geweest zou zijn. Meng dit met de zuidelijke vloeiende Aghullas en je hebt zeer ruwe weersomstandigheden, waar je voor geen goud in terecht wilt komen. Dit is ook het gebied waar de 100ft golven vandaan komen en deze malafide golven laten je boot helaas niet heel.

Deze afbeelding is van een week geleden en als we de intentie hadden gehad om Mauritius te verlaten, hadden we dus met deze weersvoorspellingen dus zeker niet kunnen gaan.

De planning van Jo en Ian was, om rond de 1^ste van november te vertrekken, daar hun dochter Keely de 30ste van oktober 10 jaar zou worden en ze haar verjaardag niet op zee wilden vieren. Toch is de planning omgegooid, omdat we allemaal het gevoel hebben al te lang in deze haven te liggen en lopen de spanningen hierdoor soms een beetje op. Niet alleen wij, maar ook de omliggende boten erkennen dit gevoel.

We hebben besloten om in goedkeuring van de bijna jarige Keely, haar verjaardag te vervroegen naar woensdag 19 oktober.

Met een zelfgebakken verjaardagstaart, een boot vol ballonnen en met vele cadeautjes van haar ouders, broer, mij en nog enkele omliggende schepen, is ze door iedereen enorm verwend en heeft ze een super dag gehad.

Met de verjaardag van Keely, die we nu achter de rug hebben, kunnen we ons vandaag en morgen gaan focussen op alle voorbereidingen, die ondernomen moeten worden voor ons vertrek naar zee. Vandaag waren we allemaal al vroeg wakker en zijn Jo, Keely en ik samen met een dame van een ander schip inkopen gaan doen in de mega supermarkt ‘Jumbo’ en hebben Ian en Gillen in de tussentijd de boot geschrobd. Ook zijn vandaag alle lakens en handdoeken gewassen en stap ik vanavond heerlijk in een schoon en strak opgemaakt bedje.

Morgen ga ik voor de laatste keer naar de markt voor verse groenten, fruit en brood. Ik zal mijn camera meenemen en wat foto’s maken, zodat jullie een beetje een beeld hebben van de markt, waar ik zo een beetje elke dag ben geweest en waar ik soms keihard heb onderhandeld…. ;-)

Verder zullen we de boot verder vaarklaar maken zoals de spullen opbergen en zeevast zetten, checken we de lijnen, vetten we de rubbers in, worden de reddingsvesten weer tevoorschijn getoverd en is iedereen zijn apparatuur aan het opladen. We zullen morgen avond weer overgaan op onze eigen netvoeding en dus weer zuinig aan moeten doen met water –en spanning gebruikers.

Helaas gaan we niet naar het eiland La Reunion, omdat er geen ruimte is voor deze catamaran en er zijn helaas ook geen ankerplaatsen gecreëerd. We gaan dus rechtstreeks naar Richards Bay, met ongeveer 1500 nm. voor de boeg.

Terwijl ik mijn nieuwe verhaaltje upload, ben ik vandaag dus ook al naar de markt geweest en helaas hoort daar de vlees afdeling ook bij... Het liefst ben ik vegetariër want ik vind die vleesmarkten altijd maar een smerige bedoeling, daar het niet zoals bij de appie verpakt is en voorzien is van etiket. Daar komt ook nog bij kijken dat ik niet weet welk dier er voor me ligt.... Hoe maak je dan in het Frans duidelijk dat ik een stukje wil van de bil van een koe, als ik niet verder komt dan een baguette bestellen in mijn beste frans..... Oplossing....... ga staan als een koe, roep boeoeoeoe en geef een klap op je bil... echt het werkt en ze vonden het zelfs zo geestig, dat ze als dank voor mijn optreden vele gratis dingen gaven…..!! Conclusie: Voor alles is een oplossing!

Starte di motori, hijs de zeilen…. I’m ready to go!!

Fill your life with the perfect moments and don't wait for the perfect life…... It does not exist!