SIMON'S TOWN

Onze dag was al goed begonnen, toen we 4 nog-net-niet-schoongelikte ontbijtborden achter ons lieten in een restaurant in Simons Town. Reed had ons op een ontbijtje getrakteerd, omdat hij zich schuldig voelde over de aangenomen lighouding gedurende de dagen op zee en wilde het d.m.v. een ontbijtje compenseren (afkopen ;-) ). Super aardig en dit had natuurlijk niet gehoeven, want als hij weer een auto had gehuurd, hadden Alex, Diego en ik het ook met zijn drieën moeten doen….

Simons Town is een klein pittoreske afgelegen vissersdorpje, aan een baai ten oosten van Kaapstad en in 1741 uitgeroepen is als een van de veilige havens voor in de wintermaanden.

We verzamelden in een informatiekantoor een hoop folders over the things to do in en rondom Simons Town, waarbij 1 folder in het bijzonder, de aandacht van Reed en mij trok. Yup, duiken met witte haaien!!

Terug aan boord reserveerde Reed 2 plekjes voor een sharkdive te Gansbaai voor de volgende dag en is iedereen tot aan het happy hour, lekker zijn eigen gang gegaan. We hadden om 17.00 uur in de jachtclub afgesproken en zodoende zaten we dan ook met zijn alle nog geen 5 minuten later, aan ons eerste drankje.

Na 4 rode wijntjes vond ik het wel mooi geweest en bij het zien van de tijd al helemaal, want ik had nog maar 5 uur slaap te gaan, voordat de wekker ging.

De volgende morgen ging dus wekker dus al om 04.00 uur en zaten Reed en ik nog geen 15 minuutjes later in de huurauto (Rent a cheapy, zo een oud model die nog handmatig gechoked dient te worden, daar we hem niet gestart kregen), op weg naar Gansbaai. We moesten er om 07.00 uur zijn en het zou zo een 2 uur rijden zijn, hadden we ons laten vertellen.

Reed had bedacht om vanuit Simons Town een heel eind naar het noorden te rijden via Claremont, om vervolgens net voor Capetown de snelweg M2 te pakken. Dit zou de snelste manier zijn, daar we lekker door konden karren op de snelweg.

We hadden er beide erg veel zin in en we zagen onszelf al in gedachte tussen die haaien zwemmen toen een wegafzetting deze te-kikke gedachte wreed verstoorde. Oké, dan maar nog iets noordelijker rijden en de volgende afslag dan maar proberen. Deze weg scheen een weg door de bergen heen en das niet leuk als je aan een tijd gebonden zit en in een Rent a cheapy rijdt…. (iets moderner heeft dan toch wel mijn voorkeur).

Intussen hadden we al genoeg km’s gemaakt maar helaas nog maar weinig succes en vooruitgang geboekt en besloten we de firma op de hoogte te brengen van onze opgelopen vertraging.

We kregen te horen, dat het vanaf het plaatsje Caledon nog een uur rijden was, maar daar waren we nog lang niet en met nog 5 kwartier te gaan, gaven ze ons weinig kans. We beloofden om hen op de hoogte te houden.

Enfin, we zaten dus als 2 stresskippen in de auto en toen we eindelijk de afslag bereikt hadden, werd helaas ook ons wel duidelijk, dat we de afgesproken tijd niet zouden halen. We belden het bedrijf en alsof het zo had moeten zijn, kregen we de nog 2 beschikbare plaatsen op de boot van 10 uur aangeboden. Super aardig van hen en de eigenaar vertelde ons, dat nu we toch tijd over hadden, we in het plaatsje Hermanus even moesten stoppen, om walvissen te spotten. Hij had er die ochtend 2 vanuit zijn woonkamerraam gezien en de kans was groot, dat ze er nog steeds zouden zijn.

Nu de spanning voor het te laat komen weg was, stopten we onderweg nog even bij een tankstation, voor een ongezonde ontbijtvervanger en parkeerde we een half uur later de auto aan de kust in Hermanus.

En ja hoor, de man had niets gelogen, want we waren nog niet uitgestapt en zagen in het water 2 prachtige walvissen liggen. Bij een ‘kleine’ klim naar beneden toe, om dichter bij het water te kunnen komen, zagen we het aantal zelfs verdubbelden naar 4 stuks, die heerlijk op het water aan het dobberen waren. Het gevoel was echt overweldigend! Sta je gewoon op 100 meter afstand van zeker 4 walvissen! Echt, ik maak zulke mooie en geweldige dingen mee en ben ik zo enorm blij en trots op mezelf dat ik deze reis in juli begonnen ben, want dit had ik voor geen goud willen missen!

Goed even terug naar het verhaal!

Toen we eindelijk de plaats van bestemming bereikt hadden, begonnen Reed en ik gelijk aan het karige ontbijt, waar we recht op hadden, daar dit in de prijs inbegrepen zat. Dat er niet veel over was, hadden we mooi aan onszelf te danken, want wie laat komt, kan nou eenmaal niet op de voorste rij willen gaan zitten, ja toch?

Na 15 minuutjes werden we meegenomen naar een ander pand wat 3 straten verderop lag.  Toen we hier aankwamen viel ons uiteraard gelijk de 2 vol gedekte tafels op, met heerlijke broodjes, scones, fruit, muesli en eigenlijk teveel om op te noemen en scheen dit de plaats zijn te zijn, waar het ontbijt genuttigd kon worden. Hahaha, we hadden dus totaal onterecht iemand anders zijn keuken geplunderd!!!

Achteraf maar goed ook, want de boottrip was 30 minuten saai motoren, waarbij je moest blijven zitten en dus geen moer zag van wat er om ons heen gebeurde, omdat ik niet door polyester heen kan kijken. De sharkdive was alles behalve spannend (de haaien mochten vanwege territoire wateren niet gevoerd worden wat resulteert in bar weinig actie) en eigenlijk dus verschrikkelijk zonde van mijn geld. Dat extra ontbijtje maakte het dus toch wel weer een beetje goed en vooral enorm lachwekkend!!

’s Avonds zijn we met zijn allen (ook met de intussen gearriveerde Johanna) naar het happy hour gegaan op de jachtclub FBYC en was het een reünie van bekende zeilmaatjes en werden menig zee verhalen uitgewisseld, onder het genot van het lokale bier van de tap. Ook Kieren (Lilly Bolero / piratenboot, ontmoet in Richards bay) kwam binnen lopen en ik bleek niet de enige te zijn die Kieren kende, want voor een groot deel van de Indische Oceaan, waren Alex en hij al maatjes. Het was een leuk weerzien en toen het happy hour voorbij was en de glazen leeg waren,  zijn we met zijn vijven lekker uiteten gegaan en werden we door Kieren uitgenodigd, om de volgende avond een borrel aan boord van Lily te komen drinken. Altijd leuk natuurlijk!

De volgende morgen ben ik met mijn laptoppie in de jachtclub gaan zitten, voor wat online zaken en voor het schrijven van mijn blog (jachtclub had gratis internet en je kunt je laptop aan de elektriciteit hangen, niet geheel onbelangrijk) en voordat ik er erg in had, had ik hier ook een groot deel van de middag gezeten. Tijd voor iets anders en heb ik de boys op de boot rondgehangen tot het tijd was voor wederom een happy hour en de borrel op de Lily!

Zo volgde er die avond een kostuum partij aan boord van Lily met de Afrikaanse meid Kirsty, als eregast en hebben we tot diep in de nacht gelachen, gedanst gegeten en gedronken.

Even tussendoor. Al het eten aan boord van Bubbles wordt opgediend in een hondenbak. Ik zal hoogstwaarschijnlijk enorm verbaasd gekeken hebben, de eerste keer dat mij een dog bowl werd aangereikt, maar de keren die volgden heb ik echt krom gelegen van het lachen, bij het zien van de gezichtsuitdrukkingen van onze gasten…..Het eten smaakt er echt niet minder om en de verbaasde blikken zijn hilarisch!!

Voor de laatste dag hadden we wat werkzaamheden op de boot gepland, maar om 14.00 uur kreeg mijn resterende dag opeens een andere invulling. Kirsty en Kieren kwamen langs en vroegen me mee voor een wandeling. Wie wat waar en waarom wist ik niet maar ik ga wel mee!

Zo zaten we niet veel later in de mini van Kirsty, pikten we Johanna onderweg ook nog ergens op en reden we naar een berg, waar we na een kleine hike een kleine waterval zagen. Na nog meer klimmen, kwamen we uit bij een vroeger veel gebruikt kanon en zagen we de schuilgangen, die helaas met giga sloten en veel laswerk waren vergrendeld. We genoten van het uitzicht en kregen een goed beeld van de haven en uitvarende subonderzeer!

Hierna zijn we naar een plek gereden waar de zeestroming erg sterk is en waar veel surfers te vinden waren. Dat is dus het leuke van iemand die je mee op pad neemt, want het uitzicht op dit unieke plekje zouden wij nooit gevonden hebben!!  We vervolgden ons weg naar een van de minst bedeelde wijken, want dat wil je ook zien, althans ik wel.

Met de wetenschap hoe goed we het allemaal eigenlijk wel niet hebben, verlieten we ‘The getto’ en reden we verder naar onze laatste bestemming; een zonsondergang in een kleine inham in een berg.

Dit was wel zo bijzonder! We lieten de auto achter en klommen een 50 meter naar beneden op een berg. We troffen een kleine inham aan en een geweldig mooi uitzicht. Kirsty had voor wat alcoholische versnaperingen gezorgd en met een nog brandend zonnetje waren we klaar voor de sunset. Woorden schieten te kort en kan ik enkel zeggen, dat deze zonsondergang (vanuit een inham) een van de mooiste is die ik tot nu toe heb meegemaakt. Echt zo uniek!

Na een telefoontje met Alex, hadden we afgesproken in een restaurant voor een klein hapje. Hij en Diego hadden genoeg van de boot en wilde er ook wel even uit.

Jammer was het dan ook toen we bij aankomst een net gesloten keuken aantroffen. Eigenlijk was ik wel toe aan een hapje, want ik had het ook al de hele dag zo enorm koud, maar er zat niets anders in de buurt.  Mmm wat doe je dan?? Ik ben naar de dames toiletten gegaan en na 5 minuten onder een blazende heater gezeten te hebben, was ik klaar voor rode wijn en voor een dansje op de dansvloer.

Dit was een mooie afsluiting van een totaal anders geplande dag en van mijn verblijf te Simons Town, waar ik met veel plezier op terug kijk.