CAPE OF GOOD HOPE

Bij vertrek te Simons Town, had Reed besloten om toch maar weer een auto te huren en het zeilen naar Hout Bay, aan ons over te laten. Zijn plaats werd ingenomen door Johanna en haar vader, die wel in waren voor een dagtrip. Haar vader (Anders) was voor 10 dagen naar Capetown gekomen om zijn dochter op te zoeken en ze wilde haar vader laten ervaren hoe het is om te zeilen (iets wat ze 6 maanden heeft gedaan en waar helaas voor haar 19 december een eind aan is gekomen). Haar schip bleef binnen liggen en zodoende had Bubbles 2 extra gasten aan boord. Haar vader (een boer uit Zweden) had nog nooit gezeild en kreeg van Reed bij vertrek nog even snel een zeeziekte-pleister-voor-achter-het-oor in zijn hand gepropt met de melding ‘you better use it’..

We hadden gewacht op goed weer en de juiste windrichting, maar ook al heb je nog zo een goede planning, als het weer omslaat of gewoon iets heel anders doet dan ze voorspeld hebben, valt je plan aan duigen en zul je over moeten gaan op plan B….

Nog voor de klok 5 uur had geslagen (nee, niet voor een happy hour, maar gewoon om op te staan!) en het zonnetje op was gekomen, vertrokken we in een koude zuidelijke wind, op naar de ronding van Cape Point, welke berucht staat om het slechte weer en waar ook al menig schip gezonken is (dus Anders, ‘lekker blijven plakken’ ;-) ).

Nog geen 3 uur later, hadden we Cape Point al bereikt en lagen we op slechts een paar honderd meter van de rotsen met slechts een beperkte golfslag….

Erg mooi om het ochtend licht op deze in de zee stekende epische punt te zien en ben ik het helemaal eens met Sir Francis Drake, die dit de 'mooiste kaap in de hele wereld' noemde.

Eenmaal rond Cape point, zagen we kaap de goede hoop, die zijn naam dankt aan de Hollanders in de gouden eeuw. Vanaf dit punt zou alles beter gaan en hadden ze weer vertrouwen in een behouden thuiskomst.

Ik zag Cape Point als de finish van deze episode en met mijn bikkelharde instelling en wellicht wat mazzel heb ik deze finish met vlag en wimpel gehaald, zonder ook maar een moment voor mijn leven gevreesd te hebben. Als kado voor het behalen van deze mijlpaal (althans zo voelde dat), werden we meerdere malen begroet door joekels van springende en spuitende walvissen, dolfijnen, zeehonden en pinguïns waar we met zijn allen van konden genieten, want de automatische piloot ondertussen voor het eerst werkende! Oké, op Alex na dan, want die had waarschijnlijk slaap tekort en lag binnen te pitten.

Ik heb mijn creatieve brein ook nog even nuttig besteed en maakte ik een rijkelijk gevulde, voornamelijk uit opengetrokken blikken bestaande groentesoep (trouwens voor het eerst in mijn hele leven, dat ik een verse, zelfgemaakte soep ik elkaar flans) en een koude aardappelsalade voor de lunch en had Johanna voor lekkere Italiaanse broodjes gezorgd.

Zeven uur nadat we Simons Town verlaten hadden, kwamen we aan bij de schilderachtige vissershaven van Hout Bay (een spectaculaire baai omgeven door bergen).

Afgemeerd en wel, keek ik terug op een heerlijk dagje zeilen en konden we niet wachten om hier alles te verkennen. Daarbij lagen we nu stukken dichterbij Capetown, de stad waar alles gebeurd!....

Ook voelde ik me voor heel even een klein beetje verdrietig, want dit was mijn laatste trip aan boord van Bubbles…. Ik zou nog wel een week aan boord blijven, maar uitvaren met Bubbles zat er niet meer in.

Erg jammer, want ik had het zo enorm naar mijn zin… Bij boothoppen weet je dat afscheid nemen erbij hoort. Je bouwt in zo een korte tijd een vrij hechte band op met elkaar, dat afscheid nemen telkens weer moeilijk wordt en je deze minder leuke momenten het liefst zo lang mogelijk uitstelt..

Maar goed, zover is het nog ‘lang’ niet, want ik heb Bubbles nog niet verlaten en Alex kenende, staat voor aankomende week mijn agenda volgepropt met leuke activiteiten en last moment acties.