CAPE AGULHAS

We vertrokken uit Knysna met nu ook Reed (een voormalige hockey-speler en rodeo stier ruiter) aan boord. Juliana en Elly waren terug naar Durban en nu Reed meeging naar zee, was het Bubbles team nu ook op zee eindelijk compleet. Reed is een oude vriend van Alex, die in Durban aan boord is gekomen, maar helaas last heeft van zeeziekte. Toen wij in Durban naar zee vertrokken, is hij er in een huurauto vandoor gegaan en geef hem eens ongelijk…. Ga je voor een maand naar Zuid Afrika om je vriend op te zoeken, ben je de helft van de tijd ziek….

Enfin, leuk dus om de crew compleet te hebben en een beetje meer mankracht aan boord, is natuurlijk ook niet verkeerd…  Helaas ging deze vlieger niet op, want zelfs met de zwaarste anti-zeeziekte-pleisters-voor- achter-het-oor, zag Reed in no time groen en geel en kon hij niet anders, dan een lighouding aannemen en moesten Alex, Diego en ik het wachtsysteem tot de volgende haven, dus voor onze rekening nemen.

Tegen de avond ontvingen we een gunstige windshift en kregen we de wind in onze rug. Ook de wind was toegenomen en dit was goed te merken aan onze gemaakte snelheden de volgende morgen, want de 25 knopen wind waren we al ruimschoots gepasseerd.

Alex belde nog even met Gram (Opa Gram zoals hij bekend staat bij de Bubbles crew) voor een actueel weerbericht. Gram is de lokale meteoroloog die Alex vrijwillig helpt aan weer updates, gedurende de passages. Het zou niet lang meer duren voor we rond de Cape Agulhus zouden gaan en goede weersverwachtingen zijn hierbij van essentieel belang.

Cape Agulhas is het meest zuidelijke punt op het continent van Afrika, ligt op zo een 170 km ten zuidoosten van Cape Town en is het officiële splitsingspunt tussen de Atlantische en de Indische Oceaan. (De feitelijke scheiding tussen de zeestromingen is echter een andere zaak).

De zee bij Cape Agulhas staat bekend om zijn stormen en de mammoet monstergolven, die kunnen oplopen tot wel 30 meter. De gevaren van deze kaap zijn sinds mijn vertrek te Mauritius dus ook het meest besproken onderwerp, daar deze monstergolven grote schepen kunnen laten zinken en wij aan boord van een klein zeilbootje dus maar weinig kans maken.

Ik had dus ook meer spektakel verwacht, toen we eindelijk de Kaap Agulhas bereikt hadden. Het bestaat uit een geleidelijk gebogen kustlijn met een rotsachtig strand en een enquête marker, die de locatie van de scheidingslijn aangeeft tussen de beide oceanen (is anders erg moeilijk te identificeren). De wateren van de Agulhas Bank voor de kust zijn vrij ondiep en ik hoorde van diverse vissers, dat deze kust bekend staat als een van de beste visgronden in Zuid-Afrika.

Tegen de middag ging alles nog steeds van een leien dakje, toen Alex plots een grote groep dolfijnen uit een golf, richting de boot zag springen. Hij begon gelijk als een gek naar binnen te schreeuwen, dat we allemaal naar buiten moesten komen om te kijken, waarbij ik zoiets had van  “Man, laat me nou maar lekker liggen, ik moet straks nog 6 uur lang handsturen en dolfijnen zijn er morgen ook wel weer’…. Toch word je nieuwsgierig bij het horen van intussen al 2 enthousiaste mannen en heb ik bij het verlaten van mijn V-berth toch nog even snel mijn camera gepakt. Geheel terecht, want wat ik toen zag, is met geen pen te beschrijven.

In elke golf zwommen 6 zo niet meer dolfijnen in gelid en laat de zee nou bekend staan om zijn golven… ;-) Het duurde dus niet lang, voordat we beseften dat dit een groter gemiddelde van een groep dolfijnen was. In 1 oogwenk waren we omringd door ruim 50 dolfijnen en toen ook Reed aan dek verscheen, waren het er inmiddels al meer dan 100! Ik was echt sprakeloos en tegelijkertijd zo enorm enthousiast. Waar ik ook keek, overal zag ik dolfijnen meesurfen op het water en gesynchroniseerd springen rond de boot en vanuit de golven. Hoeveel het er geweest zijn, ik heb werkelijk geen idee. We hebben het geprobeerd te schatten en we denken dat het ongeveer 400 dolfijnen waren, die een uur lang met ons meezwommen en ons begeleidde van de Indische oceaan in de Atlantische oceaan.

Eenmaal in de Atlantische Oceaan voelden we een merkbare daling van de temperatuur van het water, oogde de kleur van het water meer groen dan blauw en voelde de wind veel kouder aan, iets wat ik totaal niet verwacht had. Al enkele maanden draag ik op zee meerdere broeken over elkaar, kunnen mijn truien niet dik genoeg zijn en mis ik mijn witte schattige oorwarmers, die ik thuis heb gelaten in Sassem. Tja, ik had nooit verwacht dat ik voor de kust van Zuid Afrika, gekleed zou moeten alsof ik op wintersport zou gaan. Gelukkig was er genoeg warme kleding aan boord en zijn diverse kledingstukken 24/7 gedragen.

De volgende ochtend kwamen met een opkomend zonnetje en de hierdoor goed zichtbaar wordende bergen, aan in False Bay en werden we door een groep zeehonden speels begroet.

We hadden het windje lekker meezitten en na het passeren van de marinebasis van Simons Town en de afgemeerde gepensioneerde marine onderzeeboot SAS assegaai (is nu een museum), vonden we een lege box en lagen we in no time afgemeerd aan de False Bay Yacht Club.