Rodrigues

Als eerste wil ik graag iedereen bedanken voor de leuke reacties op mijn vorige blog. Maar bereid je alvast maar voor, hier komt een nieuw en flink stuk leesvoer voor jullie!! Vanaf Darwin heb ik tot aan Rodrigues inmiddels 4098 zeemijl afgelegd en het lijkt wel hoe meer mijlen ik maak, des te langer mijn verhalen worden.

Het eiland Rodrigues is van vulkanische oorsprong en nog "maar" 1,5 miljoen jaar oud. Het landschap is behoorlijk heuvelachtig met steile hellingen en smalle dalen, iets wat me gelijk opviel bij aankomst. Het is een relatief hoog eiland (het hoogste punt is de 393 meter hoge heuvel Limon) en het eiland wordt omringd door oeroude koraalriffen.

Via het uitgebaggerde kanaal, wat te midden van de vele koraalriffen ligt, konden we op de ankerplaats komen in Port Mathurin. Via de portofoon hadden we van de Coast guard de opdracht gekregen, om eerst af te meren aan de kade, daar je bij aankomst een heel comité aan boord krijgt te weten; quarantaine, immigratie, douane en niet te vergeten de Coast guard zelf. Ondanks het feit dat zij allen op een eiland wonen, lijkt het wel of zij last hebben van watervrees en het liefst een dinghy ritje willen vermijden (zelfs de Coast guard).

Tot onze verbazing werden we door alle schepen, die we in Cocos Keeling achter ons hadden laten liggen, vrolijk begroet (enkelen lagen voor anker, de overige schepen lagen aan de kade) en bij gebrek aan ruimte op de kade, moesten we langszij en bood de Horizon zich hiervoor aan. Een prima keuze want ik mag Josef en Marci (een getrouwd Amerikaans stel van rond de 50) erg graag. We zijn dus door alle schepen vet ingehaald en hebben er niet een gezien! Gelukkig is het geen wedstrijd….Bij goed zicht kun je de horizon op ongeveer 10 mijl zien, maar door het veelal slechte weer wat we onderweg hebben gehad, hebben we niets van de inhaal manoeuvres gemerkt. Ze waren allen erg blij met onze aankomst, want we hebben geen SSB-radio waarmee de zeilers onderling continue contact houden en daar sommige schepen al 3 dagen voor anker lagen begonnen ze zich toch een beetje zorgen te maken.

Nadat we een lamme hand hadden van de vele formulieren die ingevuld en ondertekend moesten worden, werd het tijd voor de afmeerborrel (ergens in de wereld was het wel happy hour…) en wisselden we met andere zeilers de ervaringen uit van de oversteek van de Indische oceaan. De meesten vonden het een zware en heftige trip. De stormen met de aanwezige regenbuien en soms wel 7 meter hoge golven maakte het inderdaad wel oncomfortabel, maar zo heftig hebben wij het gelukkig niet ervaren (marine instelling misschien… niet zeiken maar doen…)

Het was ondertussen al 10.15 uur geworden en moesten we vaart gaan maken, want er is elke zaterdag een markt tot 12.00 uur met verse groenten en fruit, iets wat we al 2 weken niet meer gegeten hadden.

In tegenstelling tot Cocos Keeling, waar je voor 2 kilo uien 18 dollar betaalde, was het hier erg goedkoop en kochten we een boodschappen tas vol met verse kruiden, fruit en heerlijke groenten. Hierna zijn we op verkenning uitgegaan en troffen vele winkeltjes aan en genoten we van de levendige sfeer op straat en van de mensen die vol energie zaten. Echt een wereld van verschil met voorgaande eilanden!

Na nog een happy hour aan boord gehad te hebben zijn we ’s avonds lekker uit eten geweest.

Heerlijk een vers visje gegeten en tot onze verbazing waren we de enige gasten in het restaurant. Dit betekend normaliter niet veel goeds, maar het eten en de bediening was goed. Daarbij hoorde ik Amy Winehouse uit de speakers komen en daar ik er duidelijk niet in slaagde stil te blijven zitten en een glimlach had van oor tot oor, werd de volumeknop elke 10 minuten wat opgeschroefd. Een geslaagde avond dus!

Op de tweede dag ben ik lekker aan het wassen geweest (let wel dit gebeurd op de ouderwetse manier, want ik heb al in geen 2 maanden een wasmachine meer gezien). We vonden een regenton op de kade en met een tuinslang van 35 meter, geleend van de buren, heb ik alle emmers, plasticbakjes, pannen en zelfs de koelbox tot de nok toe gevuld en kon de hand-was-actie beginnen. Ook de watertanks aan boord opgetopt en erg lekker smaakte het regenwater niet, maar goed we hadden geen keuze….. de watermaker was tenslotte nog steeds stuk.

De rest van de dag heb ik besteed aan het plaatsten van mijn blog via een netwerk van de bibliotheek. Erg snel was het niet, dus voordat ik het wist was ik al ruim 2.5 uur verder en het uploaden was niet nog voltooid! Uiteindelijk mijn blog toch nog met een 7% resterende accu capaciteit weten te plaatsen en ben ik met een voldaan gevoel wat boodschapjes wezen doen.

Ook wilde ik iets leren tijdens deze trip, want elke dag een boekje lezen is niet voor mij weggelegd. Eton, een Amerikaanse gozer van 25 is een fanatieke gitaarspeler en toen we op Cocos Keeling rond het kampvuur zaten en hij op zijn gitaar speelde, wist ik wat ik wilde leren! Ik had een gitaar gevonden en wilde niet langer meer wachten.

Vol trots liep ik met de net aangeschafte gitaar over de kade, op naar de Conversation. Eton zou de gitaar voor me stemmen en me het een en ander uitleggen over het bespelen van dit muziekinstrument.

Toen de snaren niet lekker te stemmen waren, knipte hij ze allen door en wilde mijn gitaar van zijn dure snaren (strings) voorzien. Het liep enkel net iets anders, omdat de gitaar letterlijk uit elkaar viel van ellende. Met 1 sec lijm zouden we best een eind komen, maar daar had ik natuurlijk niet voor betaald! Ik kreeg het dus ook spaans benauwd, toen hij me zei ‘lady, you have to get your money back’. Shit dat had ik weer. Met een gitaar onder de arm, waarvan de snaren al waren doorgeknipt en dan nog eens in mijn beste Engels proberen mijn geld terug te krijgen…. Gelukkig opperde hij om met me mee te gaan en het woord voor me te doen.

In de winkel hadden ze nog 1 exemplaar, maar Eton was niet echt te spreken over de kwaliteit, ondanks dat deze wel in een betere staat was. Eton vroeg me of ik mijn geld terug wilde of voor het exemplaar in de winkel zou kiezen, waarna ik toch besloot om voor de eerste optie te gaan. Toen heeft hij mankementen gezocht en deze aan de verkoper voorgelegd met de opmerking ‘Man you can’t sell this stuff, it has damage on the wood and the stringholder is way to high man, so i want the money back’. We kregen het geld terug (je had de man zijn gezicht niet willen zien en hij heeft ook geen woord tegen ons gezegd) en happy de peppy liepen we terug naar de boot!

Terug aan boord op de Conversation mocht ik de gitaar van Cress (zwemmer uit Cocos Keeling) lenen en hebben we de rest van de middag geoefend.

Terug gekomen op eigen boot, werden we uitgenodigd voor een happy hour aan boord van de Horizon waar ik een rode wijn heb gedronken. Ik lust geen rode wijn, maar ik denk dat het zeilers leventje je een stuk flexibeler maakt en mijn aanpassingsvermogen groeit met de dag!

Om de dag perfect af te sluiten, heb ik mijn bikini aangetrokken en kon ik eindelijk na 3 weken een wel verdiende douche nemen achter in de kuip. Ik vond een H&S aan boord en dacht deze nogal agressieve shampoo in dit stadium wellicht nodig te hebben.

Dag 3 niet veel bijzonders gedaan. Beetje geshopt en voornamelijk boot benodigdheden aangeschaft zoals antislipmatjes (deze zorgen overigens enkel dat je bord blijft staan, want bij aanwezige golven ligt het eten overal behalve op je bord…) , schaaltjes voor de cruesli, bakjes voor de versnaperingen tijdens de happy hours en een overhandschoen. Verder nog een kaartje voor mijn opa gekocht, want ik hoorde van moeders dat het even niet zo goed ging met hem en een kaartje uit Rodrigues zal hij vast erg leuk vinden! Daarbij zijn we voor anker gaan liggen en de voornaamste reden hiervoor was het verschil in hoog en laag water. Het verschil was zeker een meter, wat ervoor zorgde dat we continue aan het apenkooien waren om op de Horizon te komen, waarna er nog meer acrobatische handelingen verricht moesten worden, om het eigen schip te kunnen betreden.

Voor de vierde dag stond er een culturele dag in de planning, want we hadden met 12 man een busje gehuurd met chauffeur, die ons het eiland zou laten zien. Om 08.45 uur verzamelden we ons op de kade, waarna we met de hele groep naar de afgesproken plaats liepen net buiten de poort, waar onze chauffeur Jean-Claude op ons stond te wachten (alleen zeilers hadden toegang tot de kade). Bij de naam; Jean-Claude had een plaatje van een lekkere Amerikaanse spierbundel in gedachte, maar bij het zien van onze chauffeur werd in 1 oogopslag duidelijk, dat zij enkel de naam gemeen hadden. Ach, maar goed ook want ik wilde tenslotte iets van het eiland zien….. ;-)

Ik zat in de bus met Onno, een Amerikaans koppel (Horizon), een Engels koppel (Rhytm), een Zweeds koppel (Hocus Pocus) en een Australisch koppel met twee kids (Chaotic Harmony).

Jean Claude liet ons eerst het noorden van het eiland zien, riep zo nu en dan een bijna overstaanbare kreet en bij het bestuderen van de kaart, werd vaak duidelijk dat hij de naam van een village (de dorpjes) schreeuwde. Vele dorpjes tellen gemiddeld 11 huisjes, dus alertheid was een vereiste, want voor je het wist, had je het dorp alweer verlaten.

De toer werd verder ingezet naar het oosten en na enkele pitstops voor de kodak-moments, kwamen we uit bij een schildpaddenfarm en een van de vele koraalgrotten waarvan de 795 meter lange Caverne Patate de meest bezochte is. We kozen er allen voor om onder begeleiding van een gids de schildpadden en de grotten te gaan bewonderen en bij het arriveren van de gids en nadat een ieder zijn intreegeld betaald had, werd te toer ook in deze volgorde ingezet. Het dragen van een helm was verplicht en nadat iedereen zo een bouwvakkers-ding hoog op het hoofd had staan, ging de toer van start. Er werd een hoop verteld over de geschiedenis en de afkomst van de diverse soorten schildpadden, al snapte ik (en vele anderen) vrijwel de helft niet van wat hij vertelde. In onze groep hadden zich ook 4 Franse dames gevoegd en werd er eerst een Engelse uitleg gegeven, waarna de Franse volgde. De gids sprak enkel zo snel en daar zijn moedertaal Frans was en zijn Engels op een Franse manier uitsprak, leverde dit onder de Engelstaligen vaak grote vraagtekens op (vaak hadden we niet eens door dat hij alweer was geswitcht van Frans naar Engels). Het lag gelukkig niet aan mijn kennis van de Engelse taal.

Tijdens de toer werd ik nog even herinnerd aan de schilpadjes Dushi en Moppie. Twee schildpadjes waar wij in Curaçao de trotse eigenaar van waren. Naast het feit dat ik allemaal copy’s van deze twee zag, werd er ook verteld dat er een paar grote schildpadden hadden geprobeerd te ontsnappen. Wij zijn Moppie ook een keer geloof wel een maand kwijt geweest, waarna ze op een dag vrolijk de huiskamer in kwam lopen….. (nooit verwacht dat ze nog leefde!)

Ook liet de gids ons zien hoe je een schildpad kunt benaderen (dan spreek ik over die grote turtles) en kunt ‘aaien’. Geweldige ervaring! Eerst praat je heel lief tegen ze (maakt geen reet uit wat je zegt, al gebruik je het ene scheldwoord na het andere, als het maar lief klinkt), Vervolgens laten ze hun nek iets langer worden en op het moment dat je hen aan de onderkant van hun nek aait, wordt het schild van de grond gelift, krijg je de ware grote van de schildpad te zien en naast het feit dat ze voor je gaan poseren, staan ze oprecht te genieten van de aanhaling.

De grottentocht was voor mij persoonlijk 10 keer niets. Een andere gids had het overgenomen en behandelde ons alsof we allemaal nog kleine kinderen waren die in sprookjes geloofden. Als je een stukje rots aanraakte werd je door gestraft door een boze grotbewoner, kwam je de grot nooit meer uit en moest je als laatste in de rij goed achter je blijven kijken want je zou wel eens gepakt kunnen worden. Nou ja …. Toen ik in de verte een puntje van daglicht zag, maakte ik in gedachte een vreugdesprongetje, enkel ik had te vroeg gejuicht…Toen we er bijna waren, wees de gids naar een andere doorgang, waarmee ik het daglicht achter me moest laten….

Na een lekkere lunch op de farm, werd de toer verder ingezet naar het zuiden van het eiland. Het grootste deel van de soms rotsachtige grond van het eiland is bedekt met gras en struiken. De meeste bosgebieden stellen niet veel meer voor en het landschap hier was duidelijk anders dan ten opzichte van wat we eerder de dag hadden gezien. Het landschap in het zuidwesten is dor, ruw en onvruchtbaar, in tegenstelling tot de regio die loopt van het noorden naar het centrale deel van het eiland. Dit groene gedeelte van Rodrigues is weelderig begroeid.

Het laatste kodak momentje was The house of God. Ik verwachte een kerk of op zijn minst een huisje, maar bij een paar stenen begon de gids zijn verhaaltje. Ik bespaar jullie de details en de geschiedenis hiervan en laat het enkel bij een fotootje.

’s Avonds zijn we met een nog grotere groep uiteten gegaan. De groep telde 33 man en daar we gereserveerd hadden, stonden er lange tafels gedekt bij binnenkomst. Er heerste volop stress, want er was nog een groep van 50 man, die een bedrijfsuitje hadden en deze drukte waren ze duidelijk niet gewend. Het duurde dus ook bijna 2 uur voordat we aan tafel konden. In de tussentijd dronken we allen een bier of wijntje en om de ergste honger te stillen en omdat het zolang duurde (vermoed ik) had het restaurant op een tafel wat borrelhapjes geserveerd. Ik heb het ze maar gemakkelijk gemaakt door samen met Tina (duikbuddy Christmas eiland) een fles wijn te bestellen ;-).

Tijdens het diner, bespeelde enkele heren muziekinstrumenten en kregen we een live optreden van een lokale dansgroep, welke de lokale dansen lieten zien.

Het voorafje bestond denk ik uit inktvis sliertjes en een ander soort vis, waarvan ik het soort niet kon thuisbrengen. Het leek wel een leren schoenzool, dus hield het even op enkel mijn glaasje wijn. Hierna volgde een groene krab soep. Ondanks ik van mening ben dat een krab rood of wit is, smaakte de soep heerlijk. Bij het hoofdgerecht kwamen er grote schalen op tafel, wat er erg lekker uitzag.

Tijdens het hoofdgerecht zochten de 4 mannen en de 4 dames, die zojuist enkele dansen hadden laten zien, een danspartner van het andere geslacht. Ik bood mij niet aan, want bij het leren van een nieuwe, welke fysieke vaardigheid dan ook in een groep, is voor mij goed functioneren vaak onmogelijk, omdat de overprikkeling van het bekeken worden, mijn coördinatie uitschakelt. Ik loop al snel achter en presteer daarna nog slechter……Gil (jongen van Chaotic Harmony) stond zojuist wel op de dansvloer en daar zijn moeder Jo geen fototoestel had, vroeg ze mij om wat foto’s te maken. ‘Yes, off course’ riep ik nog en in mijn enthousiasme greep ik mijn camera, schoof mijn stoel naar achter, stond op en voordat ik er erg in had, had ik mijzelf in een lastig situatie gebracht. Bleek dat ze nog 1 dame zochten voor een heer… Ik bedankte vriendelijk en wist niet hoe snel ik weer moest gaan zitten, maar de man met de microfoon nam geen genoegen met een nee en de zaal trouwens ook niet. Ik begon uiteraard steeds meer de kleur te krijgen die de soep had moeten zijn en kon niet anders dan die dansvloer op….

Je staat in een grote kring en de handelingen hadden iets weg van het handjeklappen van vroeger, enkel nu raakte je elkaars handen niet. Dit ‘geklap’ werd afgewisseld door rondjes draaien. Hierbij werd er een zakdoek tevoorschijn getoverd, waarbij je beide een punt pakt, deze beide boven je hoofd vasthoudt en de dame rondjes moet gaan draaien en meedraaien met de grote kring… Tijdens het draaien moet door de man wel regelmatig de zakdoek aan zijn kant in dezelfde richting als welke ik opdraai, in zijn vingers laten meedraaien, daar je anders een uitwring effect krijgt, je hierdoor steeds dichtbij elkaar komt en het draaien steeds moeilijker wordt.

Toen ik na de ‘show’ weer aan tafel zat, wisten de andere zeilsters mij te vertellen dat ik goed gedanst had en de mooiste danspartner had uitgekozen (maar ik had niet gekozen!!!)…..Het enige wat ik heb meegekregen tijdens mijn ‘optreden’ is dat ik continue stom stond te giechelen, wanneer hij ‘yes, yes do are doing so good’ riep!

Toen na het toetje de dansgroep het restaurant verliet, werd me toch goede muziek uit de boxen geknald en stond het Zweedse echtpaar totaal uit de maat en volkomen schaamteloos op de dansvloer en na de 3^de poging mij op de dansvloer te krijgen, dacht ik WTF, wat kan mij het schelen.

Nou ik heb gedanst niet te zuinig! Nu durfde ik wel, daar ik nu op mijn eigen gevoel kon dansen en geen rare danspasje na hoefde te doen…. Was een heerlijk afsluiter van een geweldige dag.

Dag 5 begon voor ons al vroeg, daar we met alle boten de kade en de anker plaats moesten verlaten. Er komt elke donderdag een bevoorradingsschip vanuit Mauritius binnen, die op de anker plaats zijn draai moet maken en dan vervolgens aan de kade komt te liggen. Om 05.30 startte we de motor, lichtte we het anker en gevolgd door andere schepen, voeren we naar zee.

We hadden erg slecht weer en waren dan ook blij toen we om 06.30 weer terug konden keren naar ons oude stekkie, aan de rand van het koraalrif.

Deze dag kon ik heerlijk de styling-expert uithangen, want we zouden voor Onno gaan shoppen. Hij heeft sinds het varen een aantal jasjes uitgetrokken en daar hoort dan ook een nieuwe garderobe bij ;-) Ik zoek het wel uit hoor! Ik had in de afgelopen dagen al wat leuke winkeltjes gezien, dus we konden ook een beetje doelgericht op pad, iets waar mannen voor zover ik weet, de voorkeur aan geven. Toch gingen we niet gelijk op pad, want de boot van het Zweedse koppel was gaan driften en het scheelde niet veel voordat ze op de koraalriffen zaten. Dit zorgde voor wat onrust, waarna we toch maar even aan boord zijn gebleven, om ons posities te checken. Gelukkig maar, want nog geen 10 minuten later was weer paniek in de tent. Een Frans gezin op een net aangekomen catamaran was ook los geslagen, enkel ze hadden het niet door! Hij ging recht op de Chaotic Harmony af en dan zouden ze hooguit een halve minuut later gezamenlijk in onze boot zitten! We hebben dan ook maar gelijk de motor gestart en nam ik mijn plaats in bij het anker. Gelukkig kwam een van de kinderen op het geschreeuw af en waarschuwde zijn vader, die gelukkig heel snel heeft kunnen handelen! Het scheelde namelijk nog geen meter voordat de 2 catamarans flinke schade bij elkaar achter zouden laten.

Voor Onno zijn we goed geslaagd en ook ik heb nog 2 bikini’s aangeschaft voor totaal 10 euro. Daar kan natuurlijk geen Primark tegenop (een ‘echte’ D&G en Dior) ;-) We wilde ook gelijk nog even wat boodschapjes kopen, maar daar ik erg nodig moest plassen, maakten we eerst even een pitstop bij een openbaar wc-gebouwtje. Bij het zien van geen wc-papier, ben ik het politiebureau binnen gelopen en kreeg ik van een politieagent een rolletje mee…..

Jaja, en moet je horen wat er gebeurde…. Met Celes verveel je je iig nooit! Ik dat stinkhok binnen (ademend door de mond want via de neus, bezorgde de geur je kokhalsneigingen), hangend boven de plee, waar het stikte van de ongedierte. Enfin, toen ik mijn jurk weer gladgestreken had en de deur wilde openen, daar de geur nu ook mijn keel begon aan te tasten, viel deze niet meer uit het slot! Trekken, duwen, optillen, rammen, sjorren…… het had allemaal geen zin. Ik dacht aan Onno, die moest vast ergens in de buurt aan het wachten zijn en zette ik het maar op een schreeuwen. Het schreeuwen werd door een vrouw gehoord en die haalde Onno erbij. Pff en nu? Ik had het hele scenario van de brandweer al in mijn hoofd en vroeg me af hoelang het duurde voordat ze mij zouden kunnen bevrijden…

Onno begon ook te schoppen tegen de deur, maar dit vond ik ook niet echt een geruststelling want mocht de deur uit zijn element geschopt worden, dan belandde ik met dezelfde vaart in of naast de wc-pot. De drab op de vloer kwam al door het gaatje van mijn panama-slipper, dus ernaast wilde ik liever ook niet belanden.

Gelukkig wisten we mij te bevrijden zonder de hulp van de brandweer en stond ik 25 minuten later weer buiten, waar zich al wat nieuwsgierige pottenkijkers hadden verzameld. Nog geen 3 minuten later hing ik als tarzan aan het touw van het grote bevoorradingsschip, om tot mijn knieën in het water, met mijn slippers aan de smerigheid af te spoelen. Eind goed al goed.

’s Avonds hebben we onze Spaanse ‘vrienden’ nog op bezoek gehad voor een happy hour. Erg leuk stel die we in Darwin hadden ontmoet. Ze waren net gearriveerd en zagen er erg hongerig uit. Onno en ik hebben voordat ze aan boord kwamen nog snel wat hapjes in elkaar geflanst en bij het presenteren van deze hapjes in de nieuwe bakjes, konden ze zich dan ook maar moeilijk inhouden. Wederom een geslaagde avond.

De volgende dag hebben we ons om 09.30 uit geklaard bij de douane en immigratie en zijn we nog wat verse groenten en fruit gaan kopen, daar we rond 13.00 uur anker op wilden gaan, om onze trip voort te zetten naar het eiland Mauritius.

Vlak voor vertrek, werd ik opgeroepen via de marifoon door Cress van de Conversation met de vraag of ik zijn gitaar wilde lenen, om te kunnen oefenen. Ja natuurlijk wilde ik dat, daar heeft Celes wel oortjes naar…..

Niet veel later kwam hij het instrument aan boord brengen en op de vraag of ik wist hoe deze te stemmen was, deed ik heel stoer mijn kunstje… #WORDT VERVOLGD#

Ik heb Rodrigues als zeer plezierig ervaren. Ik heb heerlijk met zoet water kunnen douchen, lekker gegeten, leuke mensen ontmoet, kortom het was een verademing ten opzichte van Christmas Island en Cocos Keeling. Ben benieuwd wat Mauritius ons zal brengen.