HOUT BAY (DEEL 1)

Het was een geweldig binnenlopen van de schilderachtige vissershaven van Hout Bay, een spectaculaire baai omgeven door bergen en weer zo anders dan de havens die ik tot nu toe heb gezien. Ook viel mijn oog op het witte zandstrand en zag ik mezelf daar, binnen een niet al te lange tijd, een heerlijk strandwandelingetje maken tussen de vele locals met hun honden en de vele toeristen (ik ben een zeiler, geen toerist (even voor de duidelijkheid);-)

Er is genoeg moois te zien in Hout bay en dat wilden we allemaal ook erg graag zien, maar nu we op een zaterdag, niet ver van Cape Town (the place to be) waren verwijderd, waren we het unaniem met elkaar eens over de invulling van onze avond….

Eenmaal afscheid genomen te hebben van Johanna en haar vader, namen wij de huurauto van Reed en reden we nog geen 30 minuten later Cape Town binnen en gingen we op zoek naar een goedkoop backpackers Lodge. We wilden namelijk de volgende dag ook naar Cape Town, om naar de Volvo Ocean race te kijken en was een overnachting in een backpackers accommodatie te Cape Town goedkoper dan 3 lange taxiritten.

Zo zaten we om 19.30 uur aan de bar van Backpackers Longstreet (BPL) aan een goed koud biertje van de tap en ik aan een erg verfrissende lokale cider (en later allemaal nog 2 shots)….

Na een lekkere hap in een Mexicaans restaurant, zijn we Longstreet eens gaan bekijken, wat voor mij eigenlijk wel tegenviel. Ik had betere muziek verwacht en we waren diverse tenten binnen gestapt, maar niet een had voor mij echt die lekker vibe.

Ik ben dus ook een uurtje eerder op eigen houtje terug gegaan, waar ik na 10 minuten in eerste instantie een beetje spijt van had. Wat gebeurde er nou (nee nee, niets ergs, …) Ik op zoek naar dat backpackers ding, kon ik het opeens niet meer vinden. Dit zal de drank geweest zijn, want ik heb een goed richtingsgevoel en verdwaal nooit! Ik probeerde me nog te focussen met een dichtgeknepen oog, daar mijn rechter oog soms liever dicht zit na wat alcoholische versnaperingen, wat me dus bar weinig opleverde en zat er niets anders op, om een beveiligingsman in uniform de weg te vragen…. Nou dat was me even een optreden! Voordat ik het wist werd ik omsingeld door 4 beveiligingsagenten, die voor mij een weg vrij maakte door de drukke uitgaansstraat van Longstreet en me vervolgens 300 meter verder, netjes voor de deur afzetten! Thanks guys! Maar zo makkelijk kwam ik er niet vanaf, want je scheen een code nodig te hebben, om de gate te kunnen openen (thanks 4 the info Alex ;-) )  Na een paar keer de bel geprobeerd te hebben, waar natuurlijk om 03.00 uur ‘s nachts niemand op gereageerd, zat er niets anders op dan wachten….

Na een kwartier werd de deur door een mede backpacker geopend en kon ik na het bedanken van de nog steeds aanwezige 4 beveiligingsagenten (ze wilden niet weggaan voordat ik binnen was), fijn mijn bed opzoeken. Althans dat dacht ik, want moment suprême lag er natuurlijk uitgerekend op mijn bed geen deken en ben ik een koude nacht tegemoet gegaan met enkel een half natte douchehanddoek, waar je toch zoveel als mogelijk van je lichaam mee probeert te bedekken..

Het zal wel niet helemaal mijn dag geweest zijn en ik had misschien iets te veel verwachtingen. Next time more luck!

De volgende morgen zat ik na een heerlijke warme douche beneden aan een kop koffie, toen de boys niet veel later ook aan kwamen lopen (hier slapen mannen en vrouwen gescheiden). Alex bestelde een taxi, die na 15 minuutjes voor kwam rijden.

Na 5 minuten werd mij duidelijk dat we niet geheel op de juiste weg zaten en toen ik het in de groep gooide, kreeg ik van Alex te horen, dat we wel goed zaten en dan kun je in sommige gevallen maar beter gewoon je mond dicht houden en iemand anders zijn ding laten doen… FOUT!

In Hout bay aangekomen, vraag ik Alex wat we hier in godsvredesnaam aan het doen zijn?!? Ellow! Volvo Ocean race?? Ohjaa, riepen Alex en Diego in koor….. hahaha MANNEN!!

We maakten maar gelijk even gebruik van de gelegenheid en dropten onze tassen aan boord en trokken we allemaal iets warms aan, daar het regende op het moment en voor op het water is iets extra’s ook altijd wel erg prettig.

We namen de taxi naar het V & A Waterfront, waar het grote evenement zich afspeelde en waar de multi Million Dollar Race boten (professioneel bemand door Olympische medaillewinnaars) lagen. In de haven was alles afgezet met dranghekken (men kon niet bij de steigers komen) en daar wij heel graag aan de andere kant wilden staan, om ons tussen de andere zeilers  te mengen, probeerde Alex (onze regelneef) om iets te regelen met de organisatie. Helaas lukte hem dit niet en als Alex iets niet voor elkaar krijgt, dan kan het gewoon niet…).

We hadden gelukkig nog wel net genoeg tijd om een taxi te pakken naar Royal Cape club (een jachthaven naast het Waterfront) voor het vertrek van de tweede etappe van de Volvo Ocean race. We hoopten bekenden tegen te komen, om bij aan boord te stappen, maar toen dit niet het geval was en de tijd ging dringen, regelde onze regelneef een plekje aan boord van totaal onbekende en spraken we af om binnen een half uur uit te varen.

Op het water voor de startlijn lagen wel honderden boten (van klein naar groot, van zeil tot motorboten), hingen er in de lucht tientallen heli’s, vlogen er zelfs jets over en heerste er een super sfeer (zo’n bedrijvigheid ha’k ook wel gewillen bij een vertrek uit een haven ;-) ). Het was dan ook een heerlijk ontspannen middagje in vergelijking met de chaotische ochtend.

Wel moet ik even kwijt, dat als ik kijk naar de volgende etappe (gaat naar Abu Dhabi) en blijkt dat de zeilboten op schepen bevracht worden in plaats van zeilend de Indische oceaan over (dit ivm de piratenrij), ik dit veel meer een geld ding vind dan een open pittige wedstrijd over oceanen. De race hiermee zijn waardigheid verliest in mijn ogen…

In de kleine 3 weken, die ik in Hout bay heb gelegen, ben ik diverse malen naar het strand geweest, iets wat ik me bij binnenkomst had voorgenomen. Ik heb er geen dagen lang in mijn bikini op een handdoek doorgebracht, want daar had ik niet eens de tijd voor (en ook erg zonde van de tijd als je ook leuke dingen kunt ondernemen). Wel heb ik diverse strandwandelingen gemaakt (het hele strand loop je in 18 minuten lekker doorwandelen af) en heb ik soms een uurtje tussen de Bubbles activiteiten door, met mijn mp3 speler op en met het zand tussen mijn tenen, ongestoord van het geweldige uitzicht genoten en heerlijk mensen gekeken.

Een van onze activiteiten gedurende dit havenbezoek, was de klim op de Table Mountain. Alex had een gids geregeld en hij was ook de reden waarom we in eerste instantie opstonden (we konden het niet maken om af te bellen en dat wilden we ook niet). We hadden de avond ervoor namelijk een tennisparty gehad ergens in het plaatsje Constancia in een joekel van een landhuis, voorzien van een tennisbaan en dat te midden van wijnvelden en een wijnboerderij (zo cool). Maar goed, met anderhalf uur slaap (dom hè?) zou ik het nog wel eens moeilijk gaan krijgen, maar met een opgewekt humeur, was ik klaar voor de klim!

Nou ik heb het geweten. Na nog geen 1/10 deel van de klim kon ik niet meer en lag het tempo van de boys duidelijk een stuk hoger dan die van mij. Ik vertelde hen dat ik terug zou gaan en vroeg hen de autosleutel. Ik beloofde ze,  om daar op ze te wachten en echt leuk vonden ze het niet, maar ik wil niet de persoon zijn waar iedereen na elke paar honderd meter op moet wachten…

Toen ik 5 minuten later weer een beetje in model getrokken was, baalde ik van mezelf, want nu was ik in Zuid Afrika en kreeg ik de kans om met een gids de lange 5 uur tocht te maken op de Table Mountain! Dus Celes, ff doorzetten meid… En daar ging, helemaal in me uppie en al zou ik nog 10 keer stoppen, ik ga naar de top, op mijn eigen tempo…..

Toen ik 3/10 bereikt had en aan het genieten was van mijn rustpauze ;-) , kwam er een grote groep langs met vele nationaliteiten. Ze vroeger of ik hen wilde vergezellen en dat leek me erg gezellig. Daarbij viel mij op, dat de helft van de groep niet heel erg snel was en koos ik een strategische positie door achteraan in de ‘snelle’ groep te blijven, want moest er gewacht worden op de minder snelle groep, dan kon ik mooi even mijn rustmomentje pakken…

En zo bereikte ik binnen 3 uur, de top van de Table Mountain! (als je maar wilt). Op de top belde ik met de boys en die vertelde me, dat ze al bijna beneden waren (andere route genomen). Oké, mmm ik moest nog 3 uur klauteren voordat ik beneden was (soms is naar boven klimmen zelfs sneller dan naar beneden) en ik wilde ze niet nog 3 uur laten wachten. Geen probleem, dan neem ik de kabelbaan naar beneden, maar dit is uiteraard niet gratis en mijn portemonnee lag nog in de auto…Tja die dacht ik, net als wat andere spulletjes, niet nodig te hebben, want dat zou allemaal extra bagage zijn.

Ik bedacht dat Alex wel even voor mij een kaartje kon kopen bij de balie beneden en ze mij dan boven op de berg door het poortje zouden laten gaan. Wat dat betreft zijn ze niet echt ingesteld op dit soort acties, wat in mijn ogen wel bijzonder is voor een toeristische attractie. Ja wat nou als je bankpas nou niet werkt terwijl je je enkel hebt verzwikt of weet ik veel, dan kom je dus nooit naar beneden… Ja en natuurlijk kun je een wild vreemde vragen een kaartje te kopen en hen beloven, het geld beneden terug te geven…

Na eerst te horen te krijgen dat Alex een retourtje voor zichzelf moest kopen en 1 ticket voor mij, zodat hij mijn ticket boven aan mij kon geven is vandezotte natuurlijk en kreeg ik het gelukkig toch op een andere manier voor elkaar. Alex sms’te mij de barcode van het aangekochte ticket, welke boven ingevoerd werd en ik eindelijk door het poortje heen kon, om in de enorme wachtrij voor de kabelbaan te gaan staan wachten. Zo zie je maar, we leren iedere dag! ;-)

Ik zal in het vervolg wat meer geld meenemen, dan enkel wat kleingeld voor wat colaatjes en zij weten wat te doen, wanneer er een soort gelijke situatie plaats vind.

Tot zover mijn eerste reisverslag van Hout bay, deel 2 is in de maak, dus…. WORDT VERVOLGD!