Cocos Keeling

Met een dag vertraging te hebben opgelopen, door de zware storm op zee, die al 4 dagen duurde, hebben we Cocos Keeling eindelijk na 8 dagen achter ons gelaten en zijn we vertrokken naar zee. Ook voor deze dag gaven ze een slecht weer advies met kans op 30 knopen wind en 7 meter hoge golven, waarbij de Indische oceaan erg oncomfortabel zeilen is en zo onvoorspelbaar is als de pest. Ik wilde tegen alle slechte weerberichten in, niet nog een dag binnen blijven zonder de garantie te hebben, dat het misschien de volgende dag minder heftig zou zijn. We vertrokken dus als enige boot en lieten de boten, die nu al 4 dagen op beter weer aan het wachten waren, achter ons (alle boten hebben dezelfde bestemmingen; Rodrigues, Mauritius, Reunion, Durban en dan de lastige passage naar Kaapstad).

Nou de weersvoorspellingen klopte helaas, waardoor ik nog even heb overwogen om een lu-pakketje te maken voor het geval we in de reddingsboot moesten jumpen, maar al snel hoorde ik de wijze woorden van bepaalde mensen in Nederland mij in gedachte toespreken “Celes je moet de goden niet verzoeken” , dus houd ik me stevig vast aan deze gedachte dat ons he-le-maal niets zal overkomen en laat ik de Duckt-tape maar in de kast. Ik ben ook zeker niet bang, maar vraag me af of de boot deze omstandigheden kan verdragen (het is net of ik de hoofdrol speel in de film ‘The perfect storm’ en het meest verontrustte hieraan vind ik, dat ik helaas niet meer weet of deze nou goed of slecht afloopt…..), daar het nu ook nog eens keihard begint te hozen…. (lekker dan, ik heb nu de wacht, ben ondertussen doorweekt tot op mijn boxershort, maar kan niet weg uit de kuip, omdat ik de breakers (overslaand water in de kuip) in de gaten moet houden, die eventuele schade kunnen achter laten en je hier dan maar beter op tijd bij kunt zijn.

Anyway, Cocos Keeling is een eilanden groep, bestaande uit 5 eilanden. Wij lagen geankerd voor Direction island (ook wel het ratteneiland genoemd), welke volgepropt staat met palmbomen, waar een BBQ plaats gelokaliseerd is en waar je ’s avonds in gezelschap van de vele aanwezige ratten een lekker kampvuurtje kunt maken.

Home island is het dichtstbijzijnde eiland op zo een 2 mile afstand van de boot, welke voor 95% door moslims wordt bewoond en waar je boodschappen, diesel en water kunt aanschaffen. Om hier te kunnen komen dien je van je eigen dinghy gebruik te maken, ben je ruim een half uur onderweg en zwemmen de roggen, haaien en schildpadden met je mee. Echt een mooie trip met 1 nadeel; je komt zeiknat aan doordat je tegen de wind in, de hoge golven helaas niet kunt vermijden. Dit wetende, kleedde ik me in de keren die nog volgde enkel in bikini en surfshort en werd het truitje in de waterdichte tas meegenomen. Toch ontkom je niet aan zout beplakt lichaam en wit-uitgeslagen truitjes.

Dit eiland wordt eens in de paar weken bevoorraad. Toen wij aankwamen was de supermarkt het leek wel leeggeroofd (het was voor mij een groot raadsel hoe kon dit huisje de titel supermarkt heeft kunnen krijgen??) , wat ik in eerste instantie erg vreemd vond, daar ik geen hond op straat zag! Al snel werd duidelijk dat de mensen hun huizen niet uitkwamen, omdat het ramadan was en overdag natuurlijk zoveel mogelijk sliepen, om zich na zonsondergang tot in de late uurtjes vol te proppen met eten… Dit verklaarde voor mij ook de lege ‘supermarkt’!

Ook hier bleef het geldprobleem zich voordoen en wij vermoeden dat de Rabobank met de Wereldpas een aantal continentjes vergeten is. Maar goed, gelukkig bestaat er nog zoiets als Western Union en hadden we na 2 dagen eindelijk wat geld tot onze beschikking. Dit kwam wel goed uit, wat de geruchten gingen de ronde dat er een bevoorradingsbootje onderweg was. Na een aantal dagen waren er wat pallets uitgepakt (jaja ze hebben hier duidelijk geen Lidl-mentaliteit en duurde het dagen voordat er 4 pallets eindelijk in de ‘winkel’ stonden, waarbij de helft van de producten die je koopt, al een tijdje over datum zijn) en hebben we wat lekkere ongezonde versnaperingen ingeslagen!

Van Home island kun je 2 keer per dag een ferry pakken naar West island, welke door blanke Australiërs wordt bewoond. Op dit eiland is 1 supermarkt, een internetcafé, een ‘internationaal’ vliegveld wat meer gebruikt wordt als golfbaan dan als vliegveld, een huisje met 3 tafels met wat stoelen wat de naam terras heeft gekregen en 2 restaurants te vinden. Om hier heerlijk een hapje te kunnen gaan eten, word je vriendelijk verzocht ruim 24 uur van te voren te bellen, want ze zijn doorgaans gewoon dicht. Tevens kun je in 1 van deze 2 tenten na 17.00 uur alcoholische dranken kopen (enige tent op heel Cocos Keeling), maar laat de laatste ferry nou om 15.00 uur terug naar Home Island gaan en op eigen gelegenheid kun je er helaas niet komen, dus een etentje zat er helaas niet in en gaan alle omliggende boten inclusief wij, een aantal alcohol vrije weken tegemoet.….

De andere 2 eilanden zijn onbewoond, je kunt er ook haast niet komen en naast kokosnoten, valt hier ook niets te halen.

Bij aankomst werden we begroet door enkele aanwezige, al voor anker liggende zeilschepen en door haaien. Ik dacht echt dat ik toe was aan mijn allereerste bril, maar mijn ogen spraken de waarheid!!

Nadat de enige politieagent van het hele eiland ons aan boord had ingeklaard, vertelde hij dat deze white en black-tip reef sharks ongevaarlijk waren, zolang je ze maar niet zou voeren en dat je na zonsondergang niet meer moest gaan zwemmen. MMM oke maar waarom zag ik dan nu helemaal niemand zwemmen?? Nog geen 10 minuutjes later moest ik hier op terug komen, want onze Canadese buurman lag naast ons in het water te watertrappelen om ons een warm welkom te heten. Ik riep nog naar hem “he, you’ve got some balls men, there are many sharks overhere”, maar ook hij vertelde dat deze ongevaarlijk waren (en hij vertelde ook dat hij geen duikbril droeg, want mochten ze toch in actie komen, dan zag hij ze in ieder geval niet aankomen). En bedankt! Echt een hele geruststelling…..

Enfin, 2 dagen later toen de drang om te gaan zwemmen mij wist te overmeesteren, heb ik eerst 10 minuten in de dinghy gelegen met enkel mijn hoofd, voorzien van duikbril + snorkel, in het water om te kijken of de kust veilig was. Toen ik eindelijk genoeg moed verzameld had, heb ik mij in het water laten glijden en met alle kracht die ik bezat, in een rechte lijn naar het strand van Direction island gezwommen. Ik had het inderdaad overleefd en voelde me een gelukkig mens ;-) Twee dagen later deed ik nog wel dezelfde handelingen, voordat ik het water inging, maar ik had dit keer geen 10 minuten nodig en was een stuk relaxter! Dit duurde enkel niet lang, want opeens kwamen er een aantal haaien vanuit een onverwachte hoek opzetten, waarvan er eentje bijna mijn lengte had!! Daar lag ik dan helemaal in mijn uppie en ik wist even niet meer of ik nou moest zwemmen voor me leven of een drijvende houten plank moest nabootsen. Ik koos voor het laatste en kon na enkele minuten (het leek wel een uur), mijn houten plank-imitatie vervangen door heel rustig met mijn flippers aan, terug te keren naar de dinghy. Ik heb hierna niet meer gezwommen…

In de acht dagen, die wij in Cocos Keeling geankerd hebben gelegen, hebben we onze batterijen weer lekker kunnen opladen, voordat we aan de oversteek van de Indische Oceaan gingen beginnen. Na 2 weken verdomd weinig slaap te hebben gehad, is alleen de gedachte aan een 7 uur durende, aaneengesloten nachtrust al een geschenk uit de hemel!!

Verder was er niet echt veel te beleven en hebben we ons bezig gehouden met de nodige reparaties in en rondom het schip. Terwijl Onno de kapotte wc-deur repareerde en met de pot siliconen-vet de nodige onderdelen van een likje vet voorzag, ben ik de uitdaging wat betreft de elektra aangegaan. Leuk om na enkele jaren uit de roulatie te zijn geweest, weer de monteur uit te hangen en nog leuker is het (zeker voor je eigen ego), wanneer je na het vinden van diverse storingen, de boel weer kunt repareren door o.a. nieuwe kabels aan te leggen en nadat je alles weer hebt aangesloten, hetgeen weer werkt naar behoren.

Er is nu een nieuw plan opgesteld (bedradingsschema), waarvoor Onno het nodige zal gaan bestellen en deze hopelijk in Durban voor ons klaar zullen liggen. Ik kan niet wachten om het gehele schip van nieuwe bekabeling, railsen, bedieningskasten, dynamo en dergelijke te voorzien. Ook komen er 4 nieuwe accu’s (de 3 startaccu’s zijn zo goed als op en er komt een extra accu voor meer opslagcapaciteit voor het elektra netwerk), waardoor de lastige/moeilijke passage naar Kaapstad ons qua elektra in ieder geval geen stress meer op zal leveren.

Toch heb je niet altijd alles in de hand. Twee dagen voor vertrek wilde ik lekker douchen, maar besloot dit uit te stellen voor het moment dat we lekker op zee zouden zitten. We moesten de laatste dag ook nog met het dinghy weg om ons uit te klaren en dan zou ik toch weer onder het zoute water zitten (moeten nou eenmaal zuinig zijn met drinkwater). Goed de eerste dag op zee was er een lekker storm aanwezig, dus besloot het douchen te verplaatsen naar de volgende dag. En nu komt ie…. Ik mijn bikini aan, handdoekje en shampoo klaar gelegd, douche achter in de kuip gebruiksklaar gemaakt om nog geen 5 minuten later heerlijk onder het gemalen water te gaan staan….. hoor ik achter mij een stem ‘uhmmm Celes we hebben een groot probleem(pje)’. De watermaker werkte niet en na enig onderzoek gedaan te hebben en naast het feit dat de accu’s dus niet meer naar behoren functioneren, is het vermoedelijk een kapotte solenoïde. Ik had me er nog wel zo op verheugd...  Ik hoop dus dat er in Rodrigues autogarages aanwezig zullen zijn, al is mijn eerste prio een douchgelegenheid opzoeken, daar ik bij aankomst te Rodrigues intussen al 3 weken niet meer heb gedoucht (we wassen zelfs af met zout water en ik reinig mijn gezicht met antibacteriële handgel……) en acht ik de kans groot dat de inwoners van het eilandje hoogstwaarschijnlijk zullen denken dat ik aan het sparen ben voor dreadlocks. Na 10 dagen op zee dacht ik nog slim te zijn, door mijn capuchon eens niet op te zetten tijdens de zoveelste storm en zware regenbui. Het voelde echt bijzonder verfrissend om mijn natte haren droog te laten wapperen in de koude zeewind en kreeg er zowaar een “schoon” gevoel van. Echter was dit maar voor korte duur daar het eindresultaat een beetje teleurstellend was. De combinatie van regenwater, de zoute zeelucht en een vette kop met haar, bezorgde mij toch weer die deadlock-look…..

Weer even terug naar Cocos Keeling waar we natuurlijk niet alleen maar werkzaamheden uitgevoerd hebben. Ik ben aan het broodbakken geweest en heb heerlijke kleine pizzaatjes gemaakt. Super leuk, al zeg ik het zelf. Ik had dit ook nog nooit eerder gedaan, maar we moeten wel! Ik ben tot nu toe nog geen drijvende supermarkt tegen gekomen midden op zee en daarbij smaakt eigen gebakken brood (we bakken om de dag 1 brood) natuurlijk ook veel lekkerder! Ook wil ik gelijk even de vraag: of ik mijn föhn al een keer gebruikt heb, die me vader mij stelde in zijn laatste mail even beantwoorden. Jaja ik heb deze gebruikt en niet eens voor mijn haar!!! Je moet het deeg 2 keer laten rijzen en dit proces duurde me echt veel te lang, dus heb ik met mijn föhn het tempo een beetje opgeschroefd en wonder boven wonder werkte het ook nog! We hebben ook verse kokos meegenomen en zal ik waarschijnlijk morgen koekjes gaan bakken met deze extra ingrediënten.

De onderlinge communicatie tussen de schepen gebeurd via de VHF kanaal 68. Zo ontstond er ook een georganiseerde potluck op een zaterdag middag rond de klok van 16.00 uur op het ratteneiland. Voor degene die niet weten wat een potluck is: iedere boot maakt een gerecht, wat kan variëren van een koude salade tot aan een warme rijstmaaltijd. Het vlees en drank voor eigen gebruik, daar dien je zelf zorg voor te dragen, al wordt dit ook vaak met elkaar gedeeld. Nou ik heb wel 3 keer van alle schalen opgeschept, wat natuurlijk vele ego’s streelde, maar ook een aantal verbaasde blikken opleverde. Hoe kan dat meissie nou zoveel eten?? Tja, als er een prijs uitgedeeld zou worden voor de grootste eter, dan zou ik de eerste prijs in de wacht slepen…. De sfeer was ook zo gezellig en zien eten doet eten. Daarbij hadden wij al even geen verse groenten meer gegeten en nu stonden de tafels er vol van.

De avond hebben we afgesloten met een kampvuur en had Markus (een zeiler uit Duistland) allemaal muziek instrumenten meegenomen, wat het plaatje helemaal compleet maakte.

Op de potluck sprak ik met Jo en Ian, ouders van 2 leuke kinderen, die ook naar zuid Afrika gaan. Geweldige leuke mensen, leuk om mee te praten en Ian die opgegroeid is op west eiland, leerde me nog kokosnoten open te maken zonder een mes of hakbijl. Daarbij zijn er kokosnoten, die op de grond liggen en waaruit een nieuwe palmboom aan het groeien is. Wanneer je deze opent, zit er geen kokosmelk in, maar een soort appel, waarvan de inhoud vergelijkbaar is met zacht ijs. Zo lekker! Even in de vriezer en genieten maar….

Ik vertelde hun zoon over mijn illegale Nintendo ds kaartje en bij het zien van zijn gezicht, kon ik niet anders dan hem de volgende dag mijn kaartje Nintendo-kaartje geven, met de mededeling dat ik hem wel weer in Rodrigues terug wilde hebben.

De volgende dag ben ik met het dinghy naar de familie op de Chaotic harmony (een super grote catamaran) gegaan, om mijn ds kaartje uit te lenen, maar ik bleek mijn cardreader, waarmee ik de spellen over kon zetten, niet ingepakt te hebben toen ik aan deze reis begon. Erg jammer, want ik kon mijn kaartje dus zelf helaas ook niet meer van andere spelletjes meer voorzien (daar kwam ik op dat moment pas achter). Ik heb mijn broer Bob maar gelijk een mail gestuurd of hij deze voor me kan regelen en of mijn vader deze met mijn nieuwe benodigde medicijnen naar Mauritius op kan sturen, dus wie weet kan ik hem alsnog binnenkort verblijden.

Ik heb er wel een hele leuke middag aan overgehouden en daar het blijkbaar zo klikte, kreeg ik voor de volgende avond een uitnodiging om bij hun aan boord te komen BBQ-en.

De BBQ was heerlijk op het vlees na hahaha. Ik kreeg een enorm groot stuk vlees, wat meer bestond uit bot en vet. Ik ben geen moeilijke eter en lust bijna alle vleessoorten en normaal snij ik dit allemaal weg, maar ik merkte dat er weinig meer overbleef en wilde niet onbeleefd overkomen. Ook waren er worsten gebakken, maar uitgerekend die krengen vreet ik niet (als die thuis gegeten worden, kopen ze voor mij altijd een Unox rookworst…. ;-)). Enfin, gedachte op nul en eten maar ( al ging me wijntje wel gelijk een stuk sneller). De avond hebben we afgesloten met een kaartspelletje ’UNO’, wat ik nog nooit gespeeld had en van de 5 man, ik toch als 3^de eindigde. Niet slecht al zeg ik het zelf.

De volgende dag hebben we onder het genot van een borrel wederom een ‘bunfire’ gemaakt op het ratteneiland (dit keer met een kleiner groepje) en heb ik eindelijk mijn kaarsje voor Victor opgestoken. Toen men me vroeg waarom ik het kaarsje opstak, vertelde ik hen over Victor, de crematie en het kaarsje, welke uit de st Jan kerk afkomstig was. Ze voelde zich allen zeer vereerd, dat ik dit speciale moment met hen wilde delen. We hieven ons glas en tot mijn verbazing riep iedereen in koor ‘on Victor’, wat me eigenlijk wel raakte en de herinnering aan dit mooie moment me altijd bij zal blijven.

Als afsluiter hebben Onno en ik nog een naambordje gemaakt, welke we op het eiland aan een palmboom hebben achtergelaten. Mooi nu zal iedereen weten, dat wij daar zijn geweest...

Goed ik moet er nu echt een eind aan gaan breien, want anders wordt het echt een veel te lang verhaal. Daarbij komt ook nog dat ik nu dekking moet gaan zoeken, want die zeeschijtlijsters (meeuwen zo groot als een kalkoen), proberen met ons mee te liften en te schuilen voor de storm, maar waarom kiezen die domme beesten op een schip met vele zitplaatsen, nu uitgerekend een draaiende windgenerator??? Met een peddel en met een tuinslang met harde straal maak ik helaas weinig tot geen indruk en heeft 1 zo een vliegende kip, het gevecht met de windgenerator helaas al verloren. De haaien blij, alleen ik iets minder, want ik zit eronder…….

Binnenkort in dit theater: de volgende episode van het Sassemse zeilmeisje op safari…..

Ciao!