CAPETOWN TO ST HELENA

Een vaste kreet onder de zeilers is ¨Never leave on Friday¨ iets waar we ons niet aan hadden gehouden bij vertrek te Cape Town en waar ik vanaf dag 1 spijt van had.

Alles wat fout kon gaan, ging fout en hierbij ging het helaas niet om een kapot lampje, maar om een niet werkende motor, die wel benodigd was, daar we al vrij snel na vertek te Cape Town,  zonder wind kwamen te zitten.

De electriciteit voorziening aan boord werkte helaas ook niet naar behoren, iets wat ik zelf graag veranderd had, maar daar ik geen geld investeer in een boot die niet van mij is en er geen nieuwe onderdelen en kabels waren aangeschaft (dit probleem speelde zich al af sinds vertrek te Australie), waren de accu´s continue leeg en werkte de meters niet.

Ook de watermaker werkte niet en toen de schipper deze installatie van een andere switch had voorzien, ontstond er een kortsluiting en fikte de hele boel door. We hebben ruim een dag in de stinkende blauwe, naar plastic ruikende rook gezeten en had ik een uur nodig om Rebecca gerust te stellen, die buiten het ene schietgebedje na het andere stond te maken, daar ze dacht dat de boot elk moment op ontploffen stond....

Met het water aan boord was helaas ook iets goed fout, want Rebecca moest er van kotsen en ik zat gemiddeld elke 2 uur op het schijthuis en het enige wat je dan kunt doen, is de situatie accepteren, want een supermarkt op zee ben ik tot op heden helaas nog steeds niet tegen gekomen....

Daarbij ontdekte ik dat de mastverlichting verkeerd om was geplaatst (rood-groene verlichting) en waren Rebecca en ik extra op onze hoeden gedurende de nacht, daar wij de nachtwachten ( 19:00 tot 05:00 uur) voor onze rekening namen. Omliggende schepen zouden denken dat we bakboord uit gingen, terwijl we daadwerkelijk stuurboord uit gingen. Grote containerschepen met slechts 22 man aan boord, die bekend staan om een slecht (of geen) wachtstyteem, omdat kaartspelletjes spelen nou eenmaal een veel leukere bezigheid is dan het lopen van wachten. Wij kleine zeilschepen worden dan vaak over het hoofd gezien en mochten ze toch een blik naar buiten werpen, lichtte wij hen verkeerd in, door de verkeerd gemonteerde verlichting. Hierdoor heb ik tot 3 keer toe onze koers moeten veranderen, daar wij niet degene zijn die het winnen van een tanker....

Het toppunt van alle mankementen ontstond de avond dat we st Helena zouden binnenlopen en voor anker zouden gaan. Ik ben er al geen voorstander van om ´s avonds ten anker te gaan op een onbekende locatie, terwijl je geen hand voor ogen ziet. Toch werd de keuze gemaakt en op 3 uur afstand van st Helena brak het roer. Dit probleem had zich 2 maanden eerder ook al afgespeeld, al was ik toen gelukkig niet aan boord. De noodhelmstok werd tevoorschijn gehaald, al maakt dat weinig verschil, want daarmee is amper te sturen.

De schipper vroeg assistentie aan de haven autoriteiten, om binnengesleept te worden, maar die gaven aan dat het voor de veiligheid van de bemanning en voor de boot, beter was om te wachten tot de volgende morgen. Daarbij stond ik erop om de boel te repareren, daar onnodig hulp vragen het laatste is wat ik zou doen en om eerlijk te zijn, zou ik me kapot schamen om binnengesleept te moeten worden, voor de ogen van vele andere jachten.  Deze boot staat bij vele andere jachten bekend als een ´slecht onderhouden, niet goed functionerend schip´ en ik wil niet dan men mij daarop aankijkt (al weet ik heus wel dat niemand dat ooit zal doen).

Enfin, om 22:00 uur brak het roer en na de hele nacht te hebben doorgewerkt, al dobberend op het water, hadden we om 05:00 uur weer de volledige beschikking over een werkend roer en konden we eindelijk de juiste koers weer inzetten om een paar uur later op de ankerplaats voor de kust van st Helena het anker te laten vallen.

Eindelijk voor anker (het kostte ons een eeuweigheid, daar de ankerlier niet werkte en 50 meter zware ankerketting met de hand uitgeven moest worden) had ik 2 wensen; hopi´s mineraal water uit een fles kopen en na 19 dagen niet gedoucht te hebben en de hele nacht te hebben doorgewerkt, een verfrissende douche pakken.

Zo zie je maar, mijn trip bestaat niet alleen maar uit mooie momenten en er is op zulk soort momenten helaas niets aan te doen. Keer op keer je schouders eronder zetten, want vluchten kan nou eenmaal niet op zee.

Ik zal de trip ook op deze boot moeten voortzetten, daar st Helena geen vliegveld heeft en ik toch ooit weer veilig thuis wil komen in Nederland en oud worden op dit eiland voor mij geen optie is   ;-)