CAPE TOWN

We verlieten Houtbay vroeg in de morgen en met een heerlijk zeilweertje kwamen we begin van de middag de jachthaven van Cape Town binnen varen. In tegenstelling tot alle eerder bezochte havens, was het binnenvaren van deze jachthaven voor mij al bekend terrein (door de Volvo Ocean Race) en manoeuvreerde ik de boot met veel gemak naar de aanmeer steiger.

Eigenlijk wel apart, dat ik in mijn eigen dorp rond kan lopen zonder een bekende tegen te komen en nu ik in Zuid Afrika ben, ver weg van huis ben, kom ik bij binnenkomst te Cape Town al 9 bekende tegen! Zo leuk en stiekem ook wel erg gemakkelijk, want toen we een box toegewezen kregen, stonden ze allemaal al klaar, om onze lijnen aan te nemen.

 

Kaapstad is de op een na meest bevolkte stad in Zuid-Afrika en tevens de provinciale hoofdstad. De stad is beroemd om zijn haven en zijn natuurlijke omgeving, waaronder de bekende bezienswaardigheden zoals de Tafelberg en Cape Point. Kaapstad is ook de meest populaire toeristische bestemming in Afrika, maar echt behoefte om erg veel te ondernemen had ik niet, want ik had met de jongens van Bubbles al heel wat rondgehangen in Kaapstad.

Onno ging de hort op en ik genoot van het even alleen zijn op de boot, al was dit maar voor korte duur, want nog geen uurtje later kreeg ik een sms van de Bubbles crew, waar ik in Godsnaam bleef. Jaja zij lagen ook in deze jachthaven en heb ik de rest van de middag op Bubbles rond gehangen.

 

De volgende dag ben ik met een taxi naar de stad gegaan en heb ik verschillende markten bezocht en mezelf op een terras en acrylnagels getrakteerd. Ik vond dat ik wel een verlaat kerstcadeautje had verdiend en het leek me leuk om voor oud en nieuw eens lange nagels te hebben. Ik maakte een afspraak voor 13.00 uur en heb er een uur met mijn billen bij elkaar geknepen gezeten. Ik was duidelijk een oefenexemplaar en het resultaat was om te schamen! Ik heb nog 2 keer geprobeerd om tactisch commentaar te leveren, maar ze vertelde alsmaar dat ze wist wat ze deed…. Tja, dan kun je twee dingen doen. Of je houd je mond, sluit je ogen en laat haar het geknoei afmaken of je geeft aan dat je voor hetgeen wat ze aan het doen is niet gaat betalen, je hierdoor de kans loopt de dame in kwestie te beledigen met haar prutswerk en de kans op een fikse ruzie aannemelijk groot is. Daar ik zwaar in de minderheid was (ik telde 22 afrikanen), koos ik voor optie 1 en ben ik die avond ruim 2,5 uur aan het vijlen geweest en heb ik de nog steeds niet mooi uitziende nagels maar gepimpt met 3 kleuren nagellak.

 

De volgende avond op stap geweest met de Bubbels crew en met Kevin en zijn broer (ontmoet in Richards Bay) en met Oliver. Met Alex in de groep, lopen de avonden nooit zoals ze van te voren uitgestippeld worden en dat maakt het alleen maar leuker. Ik kwam in de stad ook nog een bekende tegen! Het was Connor, die ik in Mauritius voor het laatst gezien had. Super gaaf en wat is de wereld toch klein…

 

Op de dag van oud en nieuw lekker lui zitten wezen op de boot, gehangen, ge-internet, wat aan mijn blog gewerkt, dus al met al niet erg veel bijzonders.

Die avond ben ik op je jachthaven naar de NYE braai geweest, welke de jachthaven had georganiseerd.  Erg gezellig en het bleef natuurlijk niet bij de braai. Om 23.00 uur nam ik samen met de Bubbels crew een taxi naar de stad en hebben we oud en nieuw gevierd in het centrum van Capetown. Wat me achteraf enorm verbaasde was dat ik letterlijk 2 vuurpijlen de lucht in heb zien gaan. Ik had eigenlijk verwacht dat het een groot vuurspectacel zou zijn maar de rotjes, gillende keukenmeiden en grondbommen kwamen niet tevoorschijn....

Wel een heel nieuwe ervaring om heel longstreet vol te zien staan met dansende mensen en het geld duidelijk niet aan vuurwerk, maar aan drank werd besteed. Ik heb genoten van deze avond en het allerleukste was nog dat ik een hoop bekenden tegen kwam, die ik in Mauritius voor het laatst gezien had. Ik kwam de 2 broers uit England tegen en Eton (gitaar leraar), die ik voor het eerst ontmoette in Cocos Keeling en ook voor het laatst gezien had in Mauritius, toen we de boot Conversation omvaarde naar de andere kant van het eiland. Al met al stonden we in een groep van wel 25 mensen en heb ik met vele bekenden,  het oude jaar weg gedanst en diverse malen het glas geheven op het nieuwe jaar.

 

Op nieuwsjaardag werd ik gebeld door Rebecca, een 21 jarige zweedse meid, die ik in Houtbay heb leren kennen (ik schijn het blijkbaar goed te kunnen vinden met zweedse lui J). Ze was naar Zuid Afrika gevlogen, om als crewmember aan boord van een Noorse boot, een aantal maanden mee te varen. De reden van haar telefoontje was, omdat ze op zoek was naar een nieuwe boot, daar ze aan boord van de Empire haar ei niet kwijt kon, wat mede kwam omdat de nog 2 erg jonge kinderen, beide nog in de luiers, erg veel huilden en ze meer fungeerde als nanny dan als crew.  Ze vroeg me of ik nog iemand wist, die op zoek was naar een extra bemanningslid.

Niet veel later, opperde de schipper van de Sogno `d Azul aan, wel een extra plek aan boord te hebben, wat inhield dat vanaf 2 januari de Sogno 2 crewmembers rijk was en dat de gesproken taal op het Nederlandse schip, nu opeens Engels zou zijn.

We spraken voor de volgende dag 10 uur af op de jachthaven van Cape Town, om het een en ander te bespreken.

 

De volgende morgen verliep echter niet volgens plan en daar had ik Alex ditmaal niet voor nodig. Vanwege de parade in de stad, reden er helaas geen bussen (was ons helaas niet bekend) en had Rebecca voor niets een uur in een verlaten bushalte staan wachten. Gelukkig kregen we het voor elkaar om Garon in Houtbay voor taxi te laten spelen en parkeerde ze een uurtje later bij de jachthaven van Cape Town. Garon bood ons zelfs aan, om ons naar de stad te brengen, om de zaken te bespreken onder het genot van een borrel, al kijkende naar de parade.... ik zeg `helemaal toppie toch`?

In de stad liet Garon me weten dat hij een `probleempje`had en dat geen van zijn vrienden en kennissen de uitdaging van het probleem aan wilden gaan. Ik houd wel van een avontuur en dus lieten we Rebecca en Onno achter en stonden we een uurtje later met een volle picknickmand, boven aan een berg, waar het probleem nu ook voor mij eindelijk zichtbaar werd. Garon was de dag ervoor aan het kayakken geweest (in een geleend exemplaar) en was onderaan de berg tussen te rotsen terecht gekomen en hij had door de sterke stroming en de 1 meter hoge golven, helaas niet genoeg kracht, om hier weer uit te kunnen komen. Kortom: de kayak lag er nog, de stroming was nog steeds te sterk en zat er helaas niets anders op, om dit lange, logge gele voorwerp de berg op te tillen en op het dak van zijn auto, weer terug te brengen naar de rechtmatige eigenaar.

Ook ik had mijn twijfels (al liet ik hem dit uiteraard niet merken) en begonnen we aan de klim naar beneden. Het viel niet mee op mijn slippertjes en toen we al ruim over de helft waren, mijn slippers en mijn steunkousen beide al kapot waren door de vele scherpe rotsen en pica`s, gebood Garon me te wachten en zou hij het laatste stukje zelf af dalen op zijn schoenen en kreeg ik de taak om om de spullen te letten, die hij achter liet.

Nog geen 5 minuten later, hoorde ik een knal en werd ik door iets garaakt in mijn rug. Ik was neergeschoten dacht ik en vroeg me af waarom ik? Maar bij een schot en een kogel hoort bloed en dat kon ik niet ontdekken en toen ik onderzoekend om me heen begon te kijken, werd me duidelijk wat er gaande was. Boven aan de berg stonden 2 gasten met stenen te gooien en hadden ze mij als mikpunt gekozen..... WTF is wrong with them? Nu was het mijn rug, maar wat als ze mijn hoofd zouden raken.... ik zit aan de bloedverdunners....uiteraard mijn injectie met stollingsolie niet bij me... en leek schreeuwen en de aandacht van anderen proberen te trekken, mij de beste optie...Helaas had dit niet het gewenste restultaat, want ik scheen hen met mijn gedrag nog meer aan te moedigen...

Toen ik Garon 15 minuten later aan zag komen, hield het stenengevecht eindelijk op! Hij inspecteerde mijn inmiddels al blauw geworden rug en toen ik hem ervan verzekerde dat verder alles goed was, begonnen we samen aan de klim naar boven met het 3 meter gele gevaarte al duwend en trekkend achter ons aan!

Boven aangekomen, trokken we moe en voldaan een fles wijn open en genoten we van de beginnende zonsondergang.

Eenmaal terug in de jachthaven van Houtbay dronken we aan boord van Empire nog een glaasje rode wijn en liet Rebecca me weten, dat ze liever de volgende ochtend pas naar Cape Town wilde gaan. Mmm oke ik wilde Garon niet `s avonds en ook nog eens de volgende morgen op en neer laten rijden en was niet van plan om de kosten van een taxirit in mijn eentje op te hoesten... Garon bood me een slaapplek op zijn boot aan en viel ik, na het eten van een van Garon`s zijn specialiteiten,  geheel uitgeput  om 01.00 uur in slaap.

 

Na een heerlijke nachtrust (Garon had me van alle gemakken voorzien), nam ik een verfrissende douche op de jachthaven en gingen Garon en ik voor een simpel ontbijtje, naar een eettentje net buiten de jachthaven.

Onze timing was perfect, want net toen we terug aan boord waren gekomen en ik mijn spulletjes bij elkaar aan het zoeken was, hoorden we Rebecca met haar koffer op wieltjes al aankomen op de steiger en was het moment aangebroken om afscheid te nemen van Empire en om de autorit naar Cape Town in te zetten.

 

Aan boord van de Sogno creerde we een extra slaapplek voor Rebecca en bestond de rest van de middag uit het schoonschippen van de boot, iets wat meer dan nodig was en draaide ik nog 2 volle wastrommels met vuile was.

`s Avonds dronken Rebec en ik nog een borrel in de jachtclub en daar het zo goed klikte, was ik maar al te blij met haar komst..

 

In de 2 dagen die volgden, werd er nog meer geschoonschipt, werkte ik aan mijn blog, maakten we gebruik van het internet op de jachthaven, werden de laatste inkopen ingeslagen, lunchten we samen in het waterfront, hadden we een voetbehandeling op de steiger en klaarden we uit bij de diverse autoriteiten. Deze uitklaar ronde besloten we te voet te doen, wat ons uiteindelijk4 uur kostte, daar de te bezoeken gebouwen wonderbaarlijk ver uit elkaar lagen.

Ook stopten we nog even op de terug weg bij de tax free shop, waar ik nog wat sloffen sigaretten insloeg. Hier kostte een slof 10 euro en ben ik liever geen dief van mijn eigen portomonnee.... Ik had me laten informeren, dat de sigaretten in st Helena en in Brazilie erg duur waren en zou ik weer een stopaktie inzetten, kon ik ze altijd nog gebruiken om mee te onderhandelen..

Ik was dus klaar voor vertrek en kon niet wachten op terug te gaan naar zee....