ST HELENA

Toen ik met Rebecca een douche gelegenheid had gevonden, nadat we met de bestelde ferry naar het vaste land waren gebracht, werden we een beetje telerugesteld in wat we te zien kregen. Uit de douchekop kwamen wel geteld 10 druppels per minuut vallen en zou het ons een eeuwigheid kosten, om onze vette haren en ongedouchte lichaam (na 19 dagen geen douche te hebben gezien) weer schoon te krijgen.

Toch lieten we ons niet kennen en kregen we het voor elkaar, om bij een hotel zo een 300 meter verderop, gratis en zo lang me maar wilden te douchen. Ze hadden 2 badkamers, waarvan 1 met een douche en de andere was voorzien van ligbad. Rebecca koos voor het ligbad en ik voor de douche en we zouden het de volgende dag omdraaien.

Een uurtje later zaten we heerlijk fris in het restaurant van het hotel, bestelden we een heerlijke lunch en met de laptop op schoot, werkten we beide aan onze blog updates. Ook kochten we ieder 2 uur internet voor 7 engelse pond en verstuurde ik tijdens het updaten van mijn blog gelijk mijn emails de deur uit.

Time flies when you are having fun en dat gold ook voor ons. Voodat we het wisten, was het tijd om naar de bank te gaan, daar hier op het eiland geen ATM`s aanwezig zijn en ik dus helaas niets aan mijn bankspas had. Dit was mij bij vertrek te Cape Town al bekend en had daarom extra geld achter de hand gehouden om bij de bank om te wisselen naar engelse ponden. Hierna haastten we ons naar de aanleg steiger en namen we de de laatste ferry terug naar de boot.

Dag 2 verliep niet heel veel anders dan de dag van aankomst op 2 dingen na dan; ditmaal vulde ik het bad in het hotel en deelde ik met Rebecca een extra grote bak met icecream in de V-berth, onder het genot van een film op mijn laptop.

En net toen we wilden gaan slapen (we slapen samen in de V-berth, want Rebecca voelde zich hier beter bij) hoorde ik een knal, waarbij je gelijk doorhebt, dat het foute boel is....We waren aan het driften geraakt en voor degene die niet weten wat dat inhoudt; het anker zit niet goed vast in de grond en door de stroming verplaatst het anker. We botsten meerdere malen tegen een vissresboot aan en toen we de schipper eindelijk wakker hadden gekregen, konden we aktie ondernemen. Dit viel overigens niet mee, want de ankerlier werkte helaas nog steeds niet en 50 meter ankerketting met de hand binnenhalen is een beste klus....

De invulling van dag 3 bestond ditmaal niet uit het chillen in een hotel en met de laptop op schoot een  heerlijke lunch bestellen, maar uit een wel verdiend zwembadbezoek, welke op zo een 50 meter van de haven lag.

Bij het zwembad aangekomen kregen we te horen , dat we moesten wachten tot 12:00 uur, omdat er schoolgaande kindertjes zwemles kregen. No problemo, want dan konden wij mooi even in de tussentijd, wat lekkere versnaperingen voor aan de zwembad rand inslaan...Toen het laatste kind eindelijk uit het zwembad werd gehezen, kon ik (mevrouwtje ongeduld) niet meer wachten, nam ik een aanloop en maakte ik mijn grootste bommetje ooit te het water.

Na een uurtje vroeg Rebec me waarom ik maar 1 oorbel in had en kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan, omdat ik ze in mijn enthousiasme was vergeten uit te doen... Verdorie, het waren niet wel mijn lievelings oorbellen...

Toen ik later die middag terug kwam met broodjes hamburger en een grote bak patat, maakte Rebec mijn dag weer helemaal goed. Ze had een duikbril van de badmeester geleend en mijn oorbel van de zwembadbodem opgedoken! GREAT! AWSOME....!

Zo een relex dagje aan het zwembad maakt je rozig en besloten we ditmaal ruim op tijd (met mijn lievelings oorbellen in) naar de aanlegsteiger te lopen en keken we terug op een zeer geslaagde dag!

Op dag 4 hadden we een 70 jarige gids geregeld, die ons een toer zou geven rond het vulkanische eiland. Hij vertlede ons dat de inwoners (+/- 3000) bekend staan als heiligen (Saints) en een soort oud engels spreken.

Vanwege de ruige natuur heeft het eiland geen all weather haven (en zelfs geen vliegveld), waardoor het een van de moeilijkst bewoonde plaatsen op de aarde is, om te bereiken. Om dezelfde reden werd Napolean hier op dit eiland verbannen, om te voorkomen dat hij nog meer problemen veroorzaakte in Europa.Het eiland is prachtig, bergachtig en groen en de beste (en enige) aankopen zijn; koffie (zeer goede kwaliteit) en originele postzegels voor de filatelisten.

De gids liet vol trots binnen nog geen 20 minuten, al 18 verschillende plaatjes met bijbehorende jaartallen zien in zijn A4-insteek-hoes-album en hoewel het allemaal erg interessant klonk, begreep ik er maar weinig van (iemand oud engels horen spreken, zowaar nog binnenmonds ook, is een hele opgave om te vertalen naar hedendaags engels...) Ook de plaatjes in zijn boek waren waarschijnlijk zo een 20 jaar geleden, met een toendertijd super modern, fotokopierapparaat afgedrukt en bij het zien van enkel grijze belijning, was niet allen zijn verhaal maar ook zijn plaatjes erg onduidelijk.

Wat dat betreft lopen ze hier heel wat jaren achter, want het meest moderne wat we hier konden ondekken waren telefooncellen (geen mobile telefoons en geen geldautomaten).

Wat me opviel is toen we aankwamen te st Helena, is dat het maar een kaal en ruig eiland lijkt, maar wanneer je slechts een paar minuten landinwaardts rijdt, wordt het landschap weelderig groen met vele huizen die ieder hun eigen bananen, perzikken, appels, wordtelen en tomaten in hun tuin verbouwen. Daarbij is geen tuin op dit eiland compleet zonder een aantal oude kanonnen, om ze te bewaken.

Om 11:00 uur kregen we een rondleiding door het huis in Longwood, waar Napoleon heeft gewoond en wat tegenwoordig een museum is.

Voor de lunch kocht ik in een klein winkeltje wat broodjes en een zakje chips. Beleg voor op brood hadden ze niet en een broodje chips, is zo slecht nog niet :-)

Op de terugweg stopten we nog bij het huis van het Franse consultaat, net buiten Jamestown, die geen waakhonden in hun tuin hebben rondlopen, maar schildpadden....

Teruggekomen in het kleine, maar zeer gezellige dorpje, zijn we uiteten gegaan in Annies place. Ik bestelde een heerlijk moot vis en Rebecca een steak. Het eten smaakte goed en verlieten we een uurtje later goed gevuld het restaurant, op weg naar de alsmaar terugkeerde aanlegsteiger....

Echter, onze avond verliep totaal anders want de ferry was stuk! Terug naar de boot, zat er dus voorlopig voor ons niet in en net op dat moment kwamen we Collin alias Smokey tegen. Een leuke kerel uit Duitsland, die we de dag ervoor hadden leren kennen en die eens in de 4 jaar voor 2 maanden naar st Helena gaat, om zijn familie op te zoeken.

Hij nam ons mee naar de andere kant van de berg, waar hij met een grote groep vrienden had afgesproken om onder het genot van een borrel, te bbq-en en waar het lokale gerecht pilau (plo) werd klaargemaakt. Ondanks dat Rebec en ik al gegeten hadden, schepte we beide 2 keer op en vroeg ik de kok het recept... :-)

Hierna zijn we het uitgaansleven op de vrijdag avond gaan verkennen en dat viel beslist niet tegen!! Als afsluiter werd er een afterparty gehouden op de aanlegsteiger en daar hoorde een verfrissende duik in de oceaan natuurlijk ook bij....

Om 06:00 uur konden we fijn onze V-berth opzoeken, want de ferry was eindelijk weer werkende (al was ik blij dat deze eerder de avond niet varende/werkende was) :-).

Dag 5 was tevens onze laatste dag en werden we op de kade opgewacht door Collin, die ons mee nam voor een kleine hike naar de watervallen. Door de droogte was er jammer genoeg geen water te bekennen, maar de omgeving was geweldig mooi.

Hierna zijn we naar de Jacob`s ladder gereden (een stenen trap, die tegenwoordig 699 treden telt), die we naar beneden zijn gerend. Dit was een unieke en een zeer lachwekkende ervaring, want na zo een 20 treden begin je scheel te kijken en zag ik in Rebecca (die voor mij uit de trap af rende) een rennende pinguin. We namen het rennen dus niet al te serieus, want als je om de paar meter dubbel ligt van het lachen, kun je geen wereldrecord meer neerzetten...

Al met al een super eiland! De mensen zijn er enorm vriendelijk, iedereen zwaait naar elkaar en toen ik terug aan boord was, wilde ik eigenlijk nog niet weg. Dat zegt genoeg over de sfeer, want van de moderne technologie moeten ze het niet hebben.....