BUBBLES OP ZEE

Het was nogal een drukte van opwinding aan boord van Bubbles toen we op vrijdag 25 november uit de haven van Durban vertrokken. Net als bezige bijtjes was iedereen druk bezig met het opbergen van de laatste dingen in en rondom de boot, voordat we in de grote golven en deining belanden van de open oceaan. Bij het hijsen van het grootzeil, brak de val die we gelukkig konden vervangen voor een reserve. De wind liep in de loop van slechts een paar minuten op van 10 naar 15 tot 25 knopen en na nog geen 15 minuten zaten we al op de 35 knopen!! De zee was veel te ruw en dat zet je toch wel even op scherp!! Gelukkig maakte de kapitein Alex de beslissing op terug te gaan.

Weer terug gekomen in de haven zijn we aangemeerd bij een grote kolen-fabriek, waar het werk gelijk neergelegd werd, toen ze 3 meiden op een boot zagen werken.

Binnen 5 minuten werden we omsingeld door politie zowel op land als op het water, die allen een automatisch wapen vasthielden (meer dan 30 man) en ons vertelden dat we aan deze steiger niet welkom waren. Gelukkig konden ze een beetje begrip voor ons opbrengen, nadat we hen verteld hadden dat er een aantal reparaties uitgevoerd moesten worden, daar we anders niet naar zee terug konden gaan. Na vele vragen beantwoord te hebben werd toch wel duidelijk dat we geen terroristen waren en gaven ze ons een uur de tijd om de reparaties uit te voeren. In dit uurtje zouden we wel de vallijn opnieuw kunnen trekken door de mast naar boven en hopelijk ook de automatische piloot weer werkende proberen te krijgen, maar zou de wind op zee niet genoeg in kracht zijn afgenomen en moesten we op de een of andere manier toch proberen om wat tijd te rekken…Voor alles is een oplossing dus ook hiervoor en met een bikinitop aan en een grote glimlach wisten de meiden de politieagenten lekker af te leiden met een praatje, ging Diego voor de 10^de keer de mast in om de nieuwe vallijn te trekken (wat we na 10 minuten en na de eerste klim in de mast al gefikst hadden, DUS DOEN ALSOF JE DRUK BENT) en hield Alex zich bezig met het checken van het weer en de automatische piloot.

Een kleine 4 uur later, was de windkracht genoeg afgenomen en maakten we ons gereed om de 2^de vertrekpoging in te zetten. Bij het verlaten van de haven hadden de politieagenten te motor zich in een linie op de betonnen golfbreker (zie het als een grote dam) verzameld en namen ze afscheid van ons met een hoop getoeter, gejuich en gierende banden. Zo werden we eerst nog gezien als terroristen en nog geen 4 uur later staat een steiger vol met agenten die vol enthousiasme afscheid nemen en ons een behouden vaart wensten.

Gedurende de middag zagen we een aantal walvissen, waarvan er 1 tientallen keren met zijn staart op het water bleef slaan. Wat een geweldig gezicht!! Dit gebeurde overigens enkel wanneer ik mijn camera niet in zijn richting hield…. ;-)

In de 12 uur na vertrek te Durban hebben we een negatieve 11 mijl afgelegd en lagen we op koers om de vorige haven; Richards Bay te bereiken. De stroming en wind was zo sterk, dat we helaas niet vooruit maar enkel achteruit gingen. Diego was vooral van streek toen hij na bijna 4 uur handsturen (jaja automatische piloot was defect dus de gehele reis hand matig sturen), nog steeds dezelfde verlichte gebouwen van Durban zag. Ach we hebben in ieder geval een mooie sightseeing van de walvissen en dolfijnen gehad…..

Op de 2^de dag was de wind totaal verdwenen en waren we aan het motoren, totdat om 4 uur ’s nachts de motor onverwachts overleed als gevolg van een verstopte filter (deze is overigens uiteraard weer werkende).

Later die ochtend zagen we een volledig beeld van de robuustheid van de wilde kust van de voorsteden en vissersdorpen ten zuiden van Durban, die al snel in de steile kliffen vervaagden.  

Elly was vanaf het begin af aan al zeeziek en had zich zelf in quarantaine geplaatst in de achterkajuit. Spaans  werd de meest gesproken taal aan boord als Diego en Juliana (beide Spaans als moedertaal) met elkaar spraken en sprak ik regelmatig Nederlands, waar uiteraard niemand iets van snapte….. Het is ook af en toe zo enorm wennen. Als voorbeeld; ik was aan het handsturen en volop genietend van een zonsondergang, zeg ik in het algemeen ‘mooi heh die lucht’? waarna 4 verbaasde gezichten met opgetrokken wenkbrauw mijn kant opkeken… Celes you are talking dutch again…

Op de derde dag zaten we in de Agulhas-stroom (5 knopen) en kregen we ook een gunstige wind naar het oosten, waardoor we constant dubbele cijfers snelheden hadden. Met de toenemende wind hebben we een nieuw Bubbles snelheidsrecord van 14,7 knopen neergezet in de koude wind en regen.

Elly smeekte ons om te stoppen in Oost-Londen, zodat ze van boord af kon stappen en Alex vertelde haar dat we daar waarschijnlijk de volgende dag zouden aankomen. Toen hij om 03.00 uur de wacht overnam van Juliana, bleek dat we Oost-Londen al met 30 mijl gepasseerd waren. In een periode van 24 uur hebben we 245 nautische mijlen wegblazen en de records van 189 uit de Stille Oceaan en 182 uit de Indische verbroken.
Gedurende de dag was de wind iets afgenomen en betrapte ik mezelf erop dat ik nog net niet boos was op de 8 knopen (een snelheid die me normaal zou overweldigen met vreugde) die we maakten. We passeerden Port Elizabeth die nacht (waarbij de horizon gevuld was de verlichting van de inktvis vissersboten).

De volgende ochtend zagen we de zon voor het eerst in drie dagen en kalmeerde de zee. Tegen de middag kwamen we aan in de haven van Port St. Franciscus, waarbij een brekende golf ons in de smalle ingang bijna op de nabijgelegen rotsen had geduwd. Eenmaal achter de golfbreker werd het direct een stuk rustiger, maar dit wilde Alex denk ik niet accepteren…. Nog steeds met zijn hart bij het racen, sneed hij de hoek Korte sportbroek af en kwamen we vast te zitten in de grond. Gelukkig was het enkel zand en kwamen we met de hulp van Eddie in zijn super snelle rhib weer los en lagen we 3 minuten later afgemeerd in een box.

De belangrijkste reden voor de stop was om Elly af te zetten, voor haar terug keer naar Durban per bus, maar bij aankomst scheen de zon en met een biertje in haar hand, wilde ze opeens niet meer weg. We besloten toen om dan toch maar gebruik te maken van de mogelijkheden van de stop en ben ik met de meiden naar de stad gegaan voor enkele boodschappen.

Na 1,5 uur verlieten we de haven weer met alle bemanningsleden nog steeds aan boord. Achter de rotsachtige punt gingen we gelijk over in 20 knopen wind wat ons in de mogelijkheid bracht om down wind te varen langs de nu bergachtige kust. Met de wind in onze rug kon ik eindelijk de zeilen als het melkmeisje zetten (wing on wing) en hadden we de wind en stroming heerlijk mee zitten.

Tijdens mijn wacht in de achtermiddag was ik lekker aan het handsturen, toen Diego me op een eenzame pinguïn op slechts 1 meter van de boot af wees. Dat is toch geweldig! Niet alleen dolfijnen die continue met de boot mee zwemmen maar nu ook een pinguïn.

Die nacht was de lucht helder waardoor we een geweldig zicht hadden en de hemel op zijn mooist was. Ik had de eer om hier lekker van te genieten, want het was mijn buurt om de wacht over te nemen. Na nog geen 5 minuten en met een miniatuur maan aan de horizon gaven de instrumenten opeens een foutmeldingen aan. Dit moest natuurlijk uitgerekend op mijn wacht gebeuren. Ik schiet gelukkig niet zo heel snel in de stress en herinnerde me dat er onder een wollen muts een kompas verscholen zat. Dit zou natuurlijk een veel te gemakkelijke oplossing zijn, want Alex vertelde doodleuk dat het kompas het al een tijd geleden begeven had…. We hadden gelukkig wel een mobiel handnavigatietoestel, die ik kon gebruiken om onze positie te bepalen en aan de hand van de sterren en de maan (de maan verdween halverwege mijn wacht in zee, dus toen enkel aan de hand van de sterren), navigeerde ik de boot met de wind aan de linker kant van me gezicht houdende, door de duisternis.

Bij zonsopgang bereikten we Knysna en om hier te kunnen komen, moet je door een smalle opening heen, wat tussen twee rotsen in ligt. Deze lagune kun je enkel bij vloed bereiken en dan moeten ook de zee voorwaarden precies goed zijn.

Het lukte ons om de jachthaven te bereiken en na zoveel dagen in de deining van de open zee gezeten te hebben, haalden we ultieme voldoening uit de stilte en de schoonheid van deze rustige lagune. Met high fives en knuffels omcirkelden we de boot toen we afgemeerd waren aan de Knysna Yacht Club.

Een perfecte finale van de vaar episode van Zuid-Afrika's 'wilde kust.